Jan inaczej niż pozostali Ewangeliści wprowadza nas do Wieczernika. To nie uczniowie wchodzą pierwsi do Wieczernika, aby na polecenie Jezusa przygotować wszystko to, co jest potrzebne, lecz Jezus wprowadza ich w misterium Paschy. Jest On światłem danym każdemu, aby nikt nie pozostawał w ciemności. Przed wejściem na Paschę Jezus głośno woła: „Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat potępić, ale by świat zbawić” (J 12,47). To właśnie dokona się za chwilę w Wieczerniku nie tylko wobec uczniów, ale wobec całego świata.

W Wieczerniku dostrzegamy Jezusa głęboko wzruszonego (zob. J 13,21). Ewangelista odkrywa nam stan Serca, które do końca umiłowało swoich uczniów. Używa tutaj słowa etarachthe, którym opisuje się wzburzone morze bądź trzęsienie ziemi. Serce Jezusa jest mocno poruszone, ponieważ jeden z Jego uczniów za chwilę podejmie decyzję, aby wejść w ciemność (zob. J 13,30), aby dopełnić zdrady Zbawiciela (zob. J 13,27).

W trzech następujących po sobie wersetach pojawia się liczebnik „jeden”, jakby był on imieniem ucznia Jezusa. Znamienne jest to, że Jan, przywołując słowa Jezusa o zdradzie ucznia, używa sformułowania, jakim określi własną relację do Zbawiciela: „jeden z” (J 13,21). Jezus nie mówi do uczniów: „ktoś z was Mnie wyda”, ale mówi: „Jeden z was Mnie wyda”. Na te słowa zaskoczeni uczniowie spoglądają „jeden na drugiego, niepewni, o kim mówi” (J 13,22). Wreszcie na określenie siebie samego Jan powie: „Jeden z Jego uczniów – ten, którego Jezus miłował” (J 13,23).
 
W ten sposób nie tylko pokazuje kontrast obu postaw uczniów, ale przywołuje jeszcze raz potęgę miłości wobec uczniów, także wobec Judasza. Każdy z nich jest dla Jezusa tym jedynym, niepowtarzalnym, każ­dego kocha jak swego jedynaka. Tutaj potwierdza się raz jeszcze Jego mi­łość do końca. Św. Jan Teolog, zapisując wzruszające słowa o miłości swoich do końca, wyrazi to za pomocą wieloznacznego słowa telos. To samo słowo wypowie Jezus na krzyżu jako ostatnie z siedmiu słów: „Dokonało się!” (J 19,30). Dosłownie w tekście greckim mamy tetelestai. Spośród licznych znaczeń: „spełniać do końca”, „wykonywać”, „czynić doskonałym”, „wtajemniczać”, „uświęcać” najbardziej uderzające są jego dwa znaczenia: „być spełnionym do końca” oraz „doprowadzać kogoś do szczęśliwego końca”. Zatrwożeni tym, co się wydarzyło w Wieczerniku, poruszeni niezrozumiałym poleceniem Jezusa wypowiedzianym wobec jednego z nich, Judasza, uczniowie czują, jak w nich samych narasta niepewność.

Uczniowie otrzymują zapewnienie, że nie pozostaną sami, a są w szczególnym momencie. Nie mogą wprost uwierzyć, że właśnie w tej chwili rozmawiają z umierającym Jezusem. Jan nie pozostawił opisu modlitwy w Ogrójcu, jednak rozpoczął 14. rozdział swojej Ewangelii od słów Jezu­sa, który mówi o zatrwożonych sercach uczniów, a zakończył Jego wezwa­niem: „Wstańcie, idźmy stąd!” (J 14,31).

W pierwszych 14 wersetach w centrum głoszenia Jezusa widać Ojca. Jezus, mówiąc o rzeczywistości śmierci, używa słów bliskich każdemu z nas: „dom Ojca mego”, „wiele mieszkań”, „przygotuję wam miejsce”, „zabiorę was do siebie”. Jezusowi tak bardzo zależy, aby uczniowie Mu uwierzyli, że jedyny raz w całej Ewangelii powoła się na własny autorytet: „Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział” (J 14,2). Mówi to uczniom w taki sposób, żeby jakby na chwilę zapomnieli o całym dramacie tego wieczoru, a zapragnęli tylko jednego: zobaczyć Ojca! (zob. J 14,8). Czyli wszystko w tym tekście w jakiś sposób mówi o tym, co Jezus przeżywał w swojej relacji do Ojca, kiedy rozpoczęła się Jego agonia w Ogrodzie Oliwnym.