W niepewnym świecie tożsamość zyskuje na znaczeniu. Kto potrafi odpowiedzieć na pytanie „Kim jestem?”, zyskuje przewagę nad tymi, którzy się wahają. Tożsamość, czyli świadomość siebie oraz świadomość przynależenia do grupy (najważniejsza jest tożsamość narodowa), budujemy przez nabywanie doświadczeń. Następnym etapem jest refleksja nad tym, co one niosą. W wyniku doświadczeń i refleksji rodzi się identyfikacja – człowiek potrafi określić siebie.

Dziś zdajemy sobie sprawę, że świadectwo, które dajemy własnym życiem, jest ważne, ale nie jest wystarczające. Jan Paweł II w Redemptoris missio pisał, że wiary nie można narzucać, ale należy ją proponować, i że wiara się wzmacnia, kiedy jest darem dla drugiego.   O żywym Kościele we Francji, o głoszeniu prawdy z zachowaniem szacunku dla ludzi i o tym, że nic się w tej kwestii nie zmieniło od czasów Ewangelii z ks. René-Lucem rozmawia Monika Białkowska

Żyjemy w niepokornych czasach. Nasza cywilizacja cierpi na pandemię zbyt wysokiego mniemania o sobie. Tak trudno jest „oceniać jedni drugich za wyżej stojących od siebie”, co zalecał św. Paweł Apostoł w Liście do Filipian. Dzisiaj człowiek coraz częściej kieruje się prawami rynku i nie liczy się z dobrem czy potrzebami innych. Świat lansuje karierę, pozycję społeczną, prestiż, sławę, bogactwa materialne, przyjemności zmysłowe, jednym słowem, wszystko, co kojarzy się z użyciem i hedonizmem. Stąd też przyjmowanie postawy pokory wzbudza wiele wątpliwości...

Współczesna kultura uczy nas koncentrowania się na sobie i mówi nam, że człowiek, aby był szczęśliwy – musi się realizować. Można by to podsumować dwoma postulatami: „Szczęście jest w twoich rękach, więc go szukaj. I nie odmawiaj sobie przyjemności”. Natomiast nikt nas nie uczy, jak żyć z doświadczeniem frustracji lub jak przeżywać czas cierpienia. A zdarzają się przecież w życiu małżeńskim takie okresy, że musisz dawać więcej niż otrzymujesz, bo żona jest przewlekle chora albo mąż przeżywa poważne trudności w pracy. W takiej sytuacji niektórzy bardzo szybko się poddają – nie potrafią znosić długotrwałego cierpienia, więc odchodzą. Czy jest coś, co mogłoby im pomóc?

Jak według metody św. Ignacego powinien zachować się człowiek, przed którym pojawią się ważne decyzje do podjęcia? Metoda zakłada kilka warunków do spełnienia. Pierwszym z nich jest założenie, że podstawowym celem człowieka jest podejmowanie takich decyzji, które będą zgodne z wolą Pana Boga. Tylko w takiej sytuacji można mieć pewność, że wybór jest naprawdę dobry. Szukanie woli Bożej jest tak naprawdę procesem wewnętrznego nawrócenia, dlatego im pełniejsze jest życie duchowe, tym większa możliwość poznania Bożej woli.

Ta książka – przewodnik po drogach świętości we współczesności – jest adresowana do tych wszystkich, którzy pragną się nieustannie rozwijać, czyli codziennie stawać kimś dojrzalszym i większym od samego siebie.   Została napisana językiem zrozumiałym dla ludzi uformowanych w społeczeństwie informatycznym. Konkretnie i precyzyjnie opisuje kryteria dojrzałości w odniesieniu do wiary, nadziei, miłości i wolności. Pokazuje, że dorastanie do świętości to naśladowanie Chrystusa, który uczy nas mądrze myśleć, roztropnie kochać, solidnie pracować. 

Modlitwa Pańska, choć jej słowa są proste, zawiera w sobie nieskończoność wynikającą z nieskończoności Tego, który nas jej nauczył. Dlatego też żadna jej wykładnia, czy interpretacja nie jest wystarczająca. W tej niewielkiej książeczce zawarta jest interpretacja czerpiąca z bogactwa tradycji Kościoła Wschodniego. 

Nietypowe rozważania na Adwent 2010 roku...

Rozważania rekolekcyjne na Wielki Post 2010 roku