EWANGELIA (Łk 1, 57-66)
Narodzenie Jana Chrzciciela
Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej tak wielkie miłosierdzie, cieszyli się z nią razem.
Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: «Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan».
Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię».
Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy.
A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał, i mówił, błogosławiąc Boga.
Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy to słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kim będzie to dziecię?». Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Piękne życie rodzi się ze słuchania – podobnie jak wiara (por. Rz 10, 17). Słuchanie zaś potrzebuje milczenia, ciszy. Maryja przekonuje, że człowiek pięknieje, gdy potrafi milczeć i słuchać. Maryja milczała, gdy wszedł do Niej anioł. Milczała i słuchała. Nie pytała, jak Zachariasz, o znaki, które potwierdziłyby i udowodniły wiarygodność słów Boga. Leciwy kapłan miał wątpliwości i chciał je rozwiać po swojemu. Pytał: „Po czym to poznam?”. Greckie kata ti oznacza dosłownie: „Na podstawie czego?”. Zachariasz oczekiwał gwarancji. Jego pytanie zdradza brak wiary. Nie potrafi uwierzyć w Boże obietnice, które zaprzeczają ludzkiej logice myślenia i działania.
Maryja natomiast słuchała i pytała: jak to się stanie („jak” – gr. pos)? Nie oczekiwała gwarancji i dowodów na istnienie Boga, ale prosiła o światło, by mogła poznawać słowa Boga. Wobec tego, co słyszy, prosi jedynie, aby Bóg wskazał Jej drogę, którą ma teraz pójść, ponieważ „nie zna męża”, ponieważ tego, co mówi do Niej Bóg przez anioła, nie da się „tak po ludzku” pojąć ani uczynić. Zdaje się całkowicie na Boga. Nie chce być kowalem własnego losu.
Jest całkowicie wolna od siebie. Potrafi zdać się na słowa Boga. Szukanie gwarancji i dowodów za wszelką cenę prowadzi często do hałasu i chaosu, wtedy bowiem pytań wcale nie ubywa, owszem – mnożą się jeszcze bardziej i wywołują coraz więcej hałasu. Jedynym dowodem na Boże obietnice jest sam Bóg. Kiedy się wyciszamy i zaczynamy słuchać, On może zająć nasze serce swoimi obietnicami, jak zajął serce Maryi.
Maryja pamiętała dobrze, co jest napisane na pierwszej stronicy Tory: że początek świata dokonał się w Bogu, że wszystko jest darem. Kiedy więc mówi: „nie mam męża”, wyznaje także, że On jest początkiem wszystkiego. Nie w Niej, nie w Jej myśleniu i nie w Jej działaniu dokona się nowy początek świata, lecz w Bogu. Życie staje się nieprawdopodobnie płodne, kiedy się pozwoli działać Bogu.
Trzeba więc zamilknąć i słuchać nie własnych myśli i racji, ale Bożego słowa. Słuchać i wierzyć, że słowo Boga ma zawsze rację. Trzeba prosić Boga, aby odbierał nam mowę, jak odebrał Zachariaszowi, ilekroć zagłuszamy słuchanie naszym mówieniem i domagamy się dowodów na prawdomówność Boga, albo chcemy Go wyprzedzać naszymi racjami i argumentami. Cisza to najbardziej płodne miejsce, jakie w nas istnieje. W niej może począć się Słowo, a z Nim nowe życiew nas. W ciszy się poczęło, w ciszy przyszło na świat, w ciszy zmartwychwstało (św. Ignacy Antiocheński).
Pierwsza jest cisza. W niej z mocą objawia się przedwieczne Słowo: „Gdy głęboka cisza zalegała wszystko (…) wszechmocne Twe słowo z nieba, z królewskiej stolicy, jak srogi wojownik runęło pośrodku zatraconej ziemi, jako miecz ostry niosąc Twój nieodwołalny rozkaz. (…) nieba dotykało, a zstąpiło na ziemię” (Mdr 18, 14-16). Zamilknąć przed Biblią to wyznać wiarę, że moc zbawcza jest w słowie Boga, a nie w ludzkiej mowie.
Kto nie pozwolił się napełnić słowem Boga, ten nie będzie potrafił przekazywać słów Boga innym. Każdy głosi to, czym jest wypełnione jego serce. Wystarczy wejść do domu Elżbiety i wsłuchać się w Maryję, jak opowiada o Bogu w swojej duszy, w której Wszechmocny uczynił wielkie rzeczy. Piękno człowieka rodzi się w duszy, którą nawiedza słowo Boga.
fragment: Krzysztof Wons SDS, Cała piękna. Maryja, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2017, s. 80-82.
|
rytm lectio divina:
Lectio:
Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.
Meditatio:
Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: "Co Bóg mówi do mnie?".
Oratio:
Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej "lectio" i "meditatio". Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś.
Contemplatio:
Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa.
|
