Urząd nauczycielski Kościoła
Już Nowy Testament świadczy, że słowo Boże przybiera także postać nauki, doktryny. Już w Nowym Testamencie znajdujemy ustalone formuły nauczania i wyznania wiary. Komu została powierzona odpowiedzialność za czystość tej nauki?
Odpowiedzialność za czystość wiary i autentyczna interpretacja słowa Bożego zostały powierzone przede wszystkim tym, którzy jako następcy apostołów kierują Kościołem. Św. Paweł pisze do Tymoteusza: "Zdrowe zasady, któreś posłyszał ode mnie, miej za wzorzec w wierze i miłości w Chrystusie Jezusie! Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka" (2 Tm, 1, 13-14). Z tej i z innych wypowiedzi Nowego Testamentu rozwinęła się nauka o urzędzie nauczycielskim w Kościele. Jego zadaniem jest autentyczna interpretacja słowa Bożego zobowiązująca wiernych. Ten urząd przysługuje jedynie biskupom w łączności z papieżem. Może być sprawowany w dwojaki sposób. W sposób zwyczajny, kiedy biskupi w łączności z biskupem Rzymu jednomyślnie nauczają wiary. W sposób nadzwyczajny, kiedy biskupi zebrani na soborze powszechnym są nauczycielami i sędziami w sprawach wiary i obyczajów albo kiedy biskup Rzymu jako głowa kolegium biskupów mocą swego urzędu jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych ogłasza definitywnym aktem naukę wiary i obyczajów.
Fr. Justin - "Rosary Hour"
http://www.rosaryhour.net/
Miłosierdzie wymaga więc aktywacji procesów psychologicznych takich jak empatia (postawienie się w sytuacji drugiej osoby), współczucie (troszczenie się o drugą osobę, zwłaszcza gdy cierpi) oraz wczucie się w sposób myślenia innych ludzi (teoria umysłu), czyli dopasowania stanów emocjonalnych do świadczenia ukierunkowanej pomocy. W trakcie jednego z modlitewnych czuwań papież Franciszek wypowiedział znamienne słowa: „Wiara, która nie potrafi być miłosierna, nie jest wiarą, lecz ideologią”.