Proszę wstać, Sąd idzie! – zapowiedział porządkowy, po czym sędzia zajął specjalnie dla niego przygotowane miejsce za wysoką ladą.

 

Proszę usiąść – tym razem zarządził sędzia – W pierwszej kolejności o złożenie zeznań proszę oskarżonego. Oskarżony wnioskował o umożliwienia mu występowania w charakterze własnego obrońcy. Sąd przychylił się do tego wniosku. Oskarżony został wcześniej poinformowany o swoich, jako obrońcy, obowiązkach. Myślę więc, że możemy zacząć. Nazwisko oskarżonego.

 

Bóg – odrzekł pytany.

 

Czy oskarżony przyznaje się do winy? – zapytał sędzia.

 

Nie wiem na czym ona polega – spokojnie powiedział Bóg.

 

W takim razie proszę głównego oskarżyciela o podejście i zajęcie wyznaczonego dla niego miejsca. Proszę się przedstawić i rozpocząć mowę oskarżycielską – zawyrokował sąd.

 

Dziękuję, wysoki sądzie. Nazywam się Rozum – rozpoczął świadek – za pozwoleniem od razu przejdę do sedna sprawy. Ten oto obecny tu Bóg zachowuje się nie w porządku. Zawsze, gdy żądam od niego dowodu Jego istnienia, odmawia współpracy. Proszę Go tylko o dokonanie na moich oczach prostego, nieskomplikowanego cudu, ale On zawsze wtedy powtarza, że całe życie jest wypełnionym innymi cudami i nie chce wykonać moich poleceń.

 

Co oskarżony na to odpowie? – głos zabrał sędzia.

 

Drogi Rozumie – rzekł Bóg – sam nie jesteś w stanie tego pojąć. Brakuje Ci Serca i Wiary.

 

Czy oskarżony chce zgłosić nowego świadka w sprawie? – zapytał sędzia.

 

Tak, chcę.

 

Hmm... chyba jednak nie mogę spełnić tego życzenia. Oskarżony wybaczy, ale jestem zmęczony i nie chce mi się biegać po to całe... Serce. Niech oskarżony radzi sobie bez jego zeznań – powiedział sędzia, po czym zwrócił się do Rozumu – proszę kontynuować.

 

Tak... – ciągnął dalej Rozum – poza tym, że Bóg nie daje mi się poznać jest jeszcze taki... niepojęty. A na moje częste prośby o ujawnienie swej natury odpowiada mi tylko, żebym przyszedł z Sercem. Moim zdaniem, On po prostu nie chce żebym Go poznał. Jednocześnie, gdy muszę podjąć jakąś ważną decyzję, podszeptuje mi do ucha, żebym o nim nie zapominał i miał wzgląd przy podejmowaniu decyzji na Niego. A to jeszcze nie wszystko! Gdyby był łaskaw nie wciągać w sprawę innych! Zawsze przychodzi wraz z Sumieniem – a robi to po właśnie to, żebym był posłuszny... no bo ja staram się słuchać Sumienia, w końcu łączy nas to samo ciało.

 

To poważne zarzuty – stwierdził sędzia.

 

Niestety, ale z samym Rozumem się nie dogadam – spokojnie tłumaczył Bóg – Niech przyjdzie Serce i Sumienie, wtedy porozmawia...

 

Czemu się boisz rozmowy ze mną? – przerwał nagle Rozum – Uważasz, że nie zrozumiem? Czemu chcesz, żeby Serce i Wiara byli przy tej rozmowie? A może obawiasz się rozmowy na argumenty?

 

Nic więcej nie mów – odpowiedział Bóg – Rozumie, to Ty jesteś zamknięty na argumenty i tylko Serce i Wiara mogą przemówić Ci do rozsądku.