W Liście do Hebrajczyków kilkukrotnie znajdujemy zdanie, że Jezus, siedzący po prawej stronie tronu Boga w niebie, nieustannie wstawia się za ludźmi, za tymi, których uczynił swoimi braćmi i siostrami, że On „zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi” (Hbr 7, 25). Jezus jest naszym Zbawicielem, On złożył samego siebie w ofierze za nas i odkupił nas spod panowania szatana, grzechu i śmierci. Ofiara Jezusa, patrząc z Bożej perspektywy, raz na zawsze jest zbawienna. Już jesteśmy zbawieni przez to, co uczynił Jezus, umierając na krzyżu i zmartwychwstając.

W Ewangelii często możemy przeczytać historie, w których Jezus spotyka się z chorymi, uzdrawia ich w sposób cudowny, a nawet podnosi z łoża śmierci. Może pojawia się w myślach wielu z nas żal, że dzisiaj nie można zaprosić Syna Bożego do naszych niedomagających przyjaciół i krewnych. Może też by ich uzdrowił. Takie myślenie jest błędne, ponieważ poprzez posługę Kościoła w sakramencie chorych Jezus przychodzi specjalnie właśnie do ludzi ciężko doświadczonych słabością i bólem.

W psychologii funkcjonuje pojęcie „zadań rozwojowych”. Definiuje się je jako cele, które każdy człowiek powinien zrealizować na danym etapie swojego życia. Pomyślne wywiązanie się z zadań rozwojowych gwarantuje poczucie satysfakcji, akceptacji ze strony społeczeństwa, a także jest podstawą udanego wypełnienia kolejnych zobowiązań. Wśród zadań rozwojowych, charakterystycznych dla okresu dojrzewania i wczesnej dorosłości, wymienia się m.in. ukształtowanie własnej tożsamości, nauczenie się funkcjonowania w relacjach interpersonalnych, osiągnięcie niezależności emocjonalnej, społecznej i ekonomicznej, podjęcie pracy zawodowej i innych obowiązków obywatelskich.

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną" (Rdz 1,27-28). Czym są te słowa pierwszego opisu stworzenia człowieka, jeśli nie afirmacją miłości małżeńskiej wraz z jej wymiarem fizycznym?

Dla Jezusa istnieją dwie najważniejsze relacje, właśnie z Ojcem i Duchem Świętym. To rewelacyjne i fundamentalne odkrycie istoty życia chrześcijańskiego. Mamy być ukształtowani przez Ducha dokładnie tak, jak Jezus w swej objawionej nam ludzkiej naturze. Najpiękniejsze w tym zadziwiającym Bożym projekcie jest świadectwo Ducha wołającego w naszych sercach „Abba”.   Z o. Cyprianem Morycem o różnych powołaniach w Kościele i jednym Duchu Świętym, który pozwala doświadczać żywego Boga niezależnie od stanu życia rozmawia o. Artur Rychta OCD

Bardzo ostre słowa, które Jezus kieruje do swego ucznia, Piotra: „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku”, przez wiele osób mogą być nie do przyjęcia ze względu na dzisiejszą poprawność i tolerancję dla wszystkich i wszystkiego. Słowa Pana nie są chętnie słuchane i przyjmowane także przez część Kościoła. Z chrześcijaństwa robimy kleik religijny, mdły i bez smaku ale łatwo przyswajalny. Taka rozgotowana papka jest doskonała dla małych dzieci i ludzi chorych.

W Biblii pojęcia „poznać” i „kochać” są używane zamiennie. Adam poznał Ewę, co zaowocowało potomstwem. Żeby naprawdę poznać, trzeba kochać; żeby naprawdę pokochać, trzeba poznać. Trzeba poznać odrębność, inność człowieka, jego niepowtarzalną wartość, żeby go zaakceptować, uznać. Nie ma uznania bez poznania. Nie ma miłości bez uznania.

Żaden duchowny nie zastąpi świeckich w głoszeniu miłości Boga do człowieka. Owocne włączenie się wierzących w Chrystusa w realizację programu duszpasterskiego „Idźcie i głoście” wymaga pokonania dwóch błędnych przekonań, które utrudniają ludziom świeckim podjęcie właściwej im misji w Kościele.

Jezus mówił: „zmień swój umysł”. Jak to się zatem dzieje, że Jego naśladowcy tak często stają się bastionami niezmienności? Pewnie wszyscy widzieliśmy satyryczne obrazki z rozgniewanym brodatym mężczyzną, który chodzi w kółko, trzymając transparent z napisem: „Nawróć się!”. Gdyby transparent był wystarczająco długi, to mógłby zmieścić na nim cały werset biblijny: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 4,17).

Przedszkole jest pierwszą szkołą dla dziecka. To coś więcej niż realizowanie podstawy programowej, czy najwspanialszego programu wychowawczo-dydaktycznego. Podstawowym zadaniem przedszkola jest wychowanie dziecka do uniwersalnych wartości moralnych (takich jak na przykład: szacunek, uczciwość, sprawiedliwość, posłuszeństwo, przyjaźń i miłość, piękno i mądrość), wszechstronny rozwój i przygotowanie do pierwszego etapu osiągnięcia dojrzałości – do podjęcia nauki w szkole.