Św. Konrad Confalonieri z urodzenia był szlachcicem, z wyboru wędrownym pokutnikiem oraz pustelnikiem. Jego żona wstąpiła do zakonu klarysek, a on został tercjarzem franciszkańskim.

Konrad Confalonieri urodził się około roku 1290, w zamożnej, włoskiej rodzinie szlacheckiej. Był rycerzem, ożenił się ze szlachcianką. W roku 1313, kiedy miał 23 lata, udał się do lasu na polowanie. Aby wypłoszyć zwierzynę, podpalił zarośla. Porywisty wiatr rozprzestrzenił ogień, wywołując ogromny pożar, który strawił cały las. Konrad uciekł z miejsca pożaru i ukrywał się.

Kiedy o podpalenie lasu oskarżono przypadkowo spotkanego człowieka i skazano go na karę śmierci, wtedy Konrad przyznał się do winy. Szkodę wynagrodził, oddając majątek swój oraz żony. To wydarzenie było przełomem w ich życiu. Oboje postanowili poświęcić się Bogu. Żona wstąpiła do zakonu klarysek w Piacenzy, a Konrad zaczął prowadzić żywot wędrownego pokutnika.

Jako pielgrzym nawiedził wiele włoskich sanktuariów. W roku 1315 wstąpił do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. W roku 1343 osiadł jako pustelnik w dolinie Noto koło Syrakuz, na Sycylii, gdzie żył w surowej pokucie i ustawicznej modlitwie. Posługiwał chorym w pobliskim szpitalu. Miał charyzmaty prorokowania i czynienia cudów.

Zmarł 19 lutego 1351 roku, pochowano go w Noto. Po latach nad grobem Konrada wzniesiono świątynię. Jego kult dla diecezji syrakuskiej w roku 1515 zatwierdził papież Leon X. Dekret ten w roku 1544 rozszerzono na całą Sycylię, a papież Urban VIII, w roku 1625 pozwolił czcić św. Konrada w całym zakonie franciszkańskim.

franciszkanie.pl