- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
kl. Władysław Czujko SCJ
Nazaret - modlitwa trwająca od wieków
fot. Studio Katolik ©
Jest jednym z najważniejszych miejsc w historii zbawienia. To tutaj wszystko się zaczęło. To tutaj „Pan wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy” i to tu, przez wieki, nieustannie wznosi się do nieba radosna pieśń odkupionych.
„To, co niemądre wybrał Pan…”
Nazaret, mała, nic nie znacząca wioseczka, położona w Dolnej Galilei w pobliżu Via Maris – szlaku handlowego wiodącego do Egiptu. Tak było postrzegane w starożytnych czasach miejsce, w którym żyła Maryja. Jednak Bóg widział więcej. Widział Tę, która miała stać się ziemską matką Jego Jednorodzonego Syna, Miriam, zatopioną w modlitwie. Wszystko się zaczęło od małej dziewczynki, małej, a jednak mocnej w swej więzi z Bogiem.
„Błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia…”
Pismo Święte pokazuje Nazaret jako miejsce szczególnego objawienia się Boga człowiekowi, dlatego miejsce zwiastowania nigdy nie popadło w zapomnienie. Pamięć o nawiedzeniu Maryi przez archanioła Gabriela nie znikła, już pierwsi chrześcijanie otoczyli opieką i czcią to święte miejsce. Dom rodzinny Matki Bożej wyglądał bardzo prosto i ubogo: został wybudowany w sposób tzw. nabatejski. Do naturalnej groty dobudowano kamienne ściany. Dlatego współcześnie jako miejsce zwiastowania czcią otaczana jest niewielka skalna grota.
W pierwszych wiekach chrześcijanie spotykali się na modlitwę zazwyczaj w miejscach szczególnie związanych z życiem Jezusa. Grota zwiastowania nie była wyjątkiem. Dom, w którym dorastała Maryja, prawdopodobnie pozostał w rękach krewnych Jezusa, o których Pismo Święte nie raz wspomina. Przekazany w ręce judeochrześcijan stał się domem modlitwy. Pierwsza chrześcijańska społeczność była ściśle związana z kulturą żydowską – większość jej członków pochodziła z narodu wybranego. Dlatego też pierwsza budowla, którą w III wieku wzniesiono na miejscu zwiastowania, była synagogą – żydowskim miejscem modlitwy. Już w IV wieku, gdy chrześcijaństwo stało się religią bardzo rozpowszechnioną i dozwoloną w cesarstwie bizantyjskim, zaczęto czynić starania o wybudowanie większej świątyni.
W tym samym czasie grotę zwiastowania odwiedził św. Hieronim, co niewątpliwie potwierdza ważność tego szczególnego miejsca. Najważniejszym świadkiem intensywnego życia modlitwy nie są jednak pielgrzymujący do Nazaretu ludzie. Jest nim, odkryty przez archeologów, krótki napis-wezwanie w języku greckim „X????, ?????”, oznaczający to samo, co „Zdrowaś, Maryjo!”. To świadectwo epigraficzne jest jednym z najstarszych świadków istnienia kultu Maryjnego na świecie i z pewnością bardzo wymowne dla miejsca, w którym te słowa zostały wypowiedziane przez archanioła Gabriela.
Wraz z rozwojem chrześcijaństwa w Nazarecie został wybudowany pierwszy kościół. Była to bazylika bizantyjska, długa na około 20 metrów. Obok niej w 427 roku powstał także monaster, w którym gromadzili się mnisi, tworząc w Nazarecie ośrodek nieustannego czuwania i modlitwy. Niestety, w okresie podbojów arabskich w VII wieku bazylika, jak i cała wspólnota chrześcijan Bliskiego Wschodu poważnie ucierpiała. Natomiast około 1010 roku bazylika została całkowicie zniszczona, ale nie zapomniana.
W 1099 roku krzyżowcy opanowali Ziemię Świętą i stworzyli Królestwo Jerozolimskie. Książe Tankred odbudował klasztor wraz ze świątynią: powstała więc bogato zdobiona katedra o trzech nawach, a nad grotą zwiastowania utworzono główny ołtarz. Lecz i ten okazały budynek został zrujnowany w 1263 roku, gdy Galilea została z powrotem podbita przez Arabów. W tym miejscu pozostała jedynie niewielka kaplica, przypominająca o świętości miejsca.
W 1620 roku franciszkanie przejęli opiekę nad ruinami i grotą zwiastowania. Uzyskali pozwolenie na wybudowanie kościoła, lecz musieli zrobić to w ciągu siedmiu miesięcy – taki warunek postawił zakonnikom szejk Dhaher al-Omar. Prace rozpoczęły się dopiero w 1730 roku, gdy ilość napływających pielgrzymów zaczęła być zbyt wielka. Budowa została ukończona na czas, jednak kościół wyglądał bardzo prymitywnie. Dopiero w 1877 roku świątynia została rozbudowana i otoczona murem.
Bazylika Zwiastowania Pańskiego, jaką oglądamy dzisiaj, jest dziełem nowoczesnym. Została ukończona w 1968 roku w miejsce starego franciszkańskiego kościoła. Piękna, wybudowana z białego kamienia bazylika góruje nad całym miastem. W środku znajdują się rozmaite wizerunki Maryi.
„Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie, nad tymi, którzy się Go boją…”
Historia zbawienia rozpoczęła się w Nazarecie, od młodej dziewczyny, którą wybrał Bóg, którą później przez wieki będą otaczać czcią wszystkie ludy ziemi. Wytrwale zanoszona z tego świętego miejsca modlitwa niewątpliwie odegrała swoją rolę w dziejach groty zwiastowania, nieustannie wskrzeszając i odnawiając sanktuarium, poświęcone tajemnicy wcielenia.
kl. Władysław Czujko SCJ
wstan.net
Zobacz także
artykuł sponsorowany
Jedne z najstarszych różańców znanych historii datowane są przez specjalistów na XIII wiek n.e. W przeciwieństwie do współcześnie nam znanych, tamte składały się, aż z 150 paciorków, symbolizując liczbę psalmów w Biblii. Inicjatorem tajemnic różańcowych był mnich Kartuzów Henryk Egher de Kalcar, podzielił on różaniec na dziesiątki, na zakończenie „Ave Maria” dodał imię Jezusa oraz dopełnił go klauzulami z życia. Różaniec przez kolejne stulecia przekształcał się, by jego współczesny kształt mógł ujrzeć świat w 1569 r. za sprawą dokumentu papieża Piusa V. [artykuł sponsorowany]
Janusz Pyda OP
Świat nie zamyka chrześcijanom ust. Świat chce, żeby chrześcijanie mówili dokładnie to, czego on chce słuchać. Mogą nawet głosić swoją naukę, ale w tych jej aspektach, które nie zdenerwują świata. Można mówić o miłosierdziu, ale nie o sprawiedliwości. Trzeba głosić miłość, ale nie odpowiedzialność...
Sławomir Rusin i Marcin Jakubionek
Dialog z Bogiem jest warunkiem jakiegokolwiek innego dialogu, jest otwarciem człowieka na to, co nie jest tylko nim samym. Przeciwstawia się mentalnemu egocentryzmowi, który może być zarówno indywidualny, jak i zbiorowy. Zamkniętego chrześcijanina zdefiniowałbym słowami pisarza, François'a Mauriaca, który napisał o pewnej damie: „ponieważ nie kocha nikogo, to myśli, że kocha Boga". Rola religii zamkniętej sprowadza się często do pełnienia funkcji społecznych, tworzenia społeczeństwa i uzasadniania jego wymagań wobec jednostki.
Z o. prof. Janem Andrzejem Kłoczowskim OP, filozofem religii rozmawiają Sławomir Rusin i Marcin Jakubionek
