Katolik.pl - Bóg odmładza

Podział wg czasopism

A

o. Daniel Ange

Bóg odmładza

Wiele się mówi o pięknie, ograniczając je do tego, co łatwo dostrzec gołym okiem. Tymczasem jest jeszcze inne piękno – ukryte głębiej. Ojciec Daniel Ange – misjonarz, pustelnik, założyciel międzynarodowej Szkoły Modlitwy i Ewangelizacji Jeunesse-Lumiére („Młodzi-Światło”) we Francji – zachęca, aby je odkryć, pielęgnować i dzielić się nim.

Z o. Danielem Ange rozmawia
Magdalena Mrówczyńska

Jak możemy dbać o swoje wewnętrzne piękno?

Uczestnicząc w Tym, który jest Pięknem. W Księdze Rodzaju użyte jest greckie słowo: kalon, które oznacza, że wszystko, co stworzył Bóg, było nie tylko dobre, ale i piękne. Stwórca zachwycił się pięknem tego, co stworzył. Szatan chce je zniszczyć, choć nigdy mu się to do końca nie uda. Dzieło Ducha Świętego to dzieło ikonografa, który próbuje odnowić w nas ikonę Chrystusa. Duch Święty jest jakby restauratorem odnawiającym tę ikonę, która mogła się z biegiem czasu postarzeć, zniszczyć, zabrudzić przez grzech.

Tym, co nas odnawia, przywraca oblicze dziecka Bożego, czyniąc je tak pięknym jak było pierwotnie, jest sakrament pojednania – sakrament Bożej chirurgii. Tak jak promienie laserowe mogą uzdrowić oczy, np. gdy się odklei rogówka, albo kiedy są jakieś inne problemy ze wzrokiem, tak też w tym „sakramencie wiecznej młodości” uzdrawia nas spojrzenie Jezusa. Grzech postarza, a sakrament pojednania odmładza i pozwala nam odkryć piękno dziecka Bożego.

Słyszałem o kobiecie, która wpadła w śpiączkę w momencie, kiedy biła swoją siostrę. Jej twarz znieruchomiała w grymasie złości. Przyszedł do niej kapłan i powiedział: – Wiem, że możesz mnie usłyszeć, chcę ci powiedzieć, że Pan Jezus ci przebacza. Kiedy udzielił jej rozgrzeszenia, twarz kobiety się odprężyła. Pojawił się uśmiech, grymas złości zniknął. Kobieta ta odmłodniała o jakieś 10 lat. Był to zewnętrzny wyraz tego, co się dokonało i dokonuje w sakramencie pojednania.

Marzenie wielu starszych ludzi o tym, aby być młodymi, tak naprawdę jest wyrazem tęsknoty za wieczną młodością Boga. Oni nie tęsknią za swoją przeszłością, ale marzą o swojej przyszłości – o wiecznej młodości w Bogu.

W jaki sposób Bóg patrzy na człowieka-grzesznika?

Bóg patrzy na niego spojrzeniem nieskończonej miłości – miłości współczującej. Ojciec syna marnotrawnego patrzył podobnie, ponieważ jego syn był poniżony, odrzucony i samotny. Dlatego bardziej objawiał wobec niego swoją miłość, ale nie mógł go do niej przymusić. Miłość może tylko mnożyć różnego rodzaju wyrazy swojej delikatności, wyczulenia, mając nadzieję, że pewnego dnia człowiek sobie o niej przypomni i będzie chciał powrócić.

Co oprócz sakramentu pojednania można potraktować jako „duchowy zabieg pielęgnacyjny” dla naszej duszy?

To przede wszystkim Eucharystia i adoracja eucharystyczna. W niej możemy kontemplować Tego, który jest piękny w swojej miłości – słabej i ubogiej, bo nie może nas do niej przymusić – tak, jak zakochany nie może zobligować swojej narzeczonej do tego, aby go kochała. Miłość czyni nas słabymi. Dziesięciokrotnie bardziej będziemy zranieni przez osobę, którą kochamy, niż przez tę, która jest nam daleka. To właśnie w Eucharystii Bóg jest najsłabszy, ponieważ najbardziej zakochany.

Kontemplować Jezusa w Eucharystii to pozwolić, by promienie Jego miłości mogły nas uzdrowić. Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością (por. Ps 34,6). Kto pozwala się oświecić, olśnić przez Niego, sam będzie promieniował. Im bardziej ktoś przypomina Jezusa mocą tego, że Nim żyje – tym bardziej, będąc do Niego podobnym, może drugiemu pomagać, by też odnalazł oblicze Chrystusa. Możemy promieniować Jego pięknem szczególnie poprzez czyny miłości, przez które możemy przekazywać Bożą miłość. Nie ma nic piękniejszego niż człowiek oddany służbie drugiemu w dawaniu siebie.

Święty Jan mówi: kto trwa w miłości, trwa w świetle, a światło to pierwotne piękno. Nic nie jest tak piękne, jak światło, które się nieustannie zmienia. Inne jest światło poranka, południa, popołudnia czy wieczoru. Dzieci światłości, jakimi mamy się stawać, to dzieci piękna. Powiedzieć komuś: jesteś piękna, jesteś piękny, to tak, jakby powiedzieć mu: ja cię kocham. Piękno budzi miłość. Mamy Bogu dziękować i uwielbiać Go nie tylko za piękno natury, ale za piękno drugiego człowieka – jego twarzy, spojrzenia, sposobu bycia. Mamy zachwycać się pięknem duszy, pięknem serca tych osób. Każdy jest przecież Bożym arcydziełem.

Tłum. Maria Bołtruszko
Foto: Magdalena Mrówczyńska

« powrót

Zobacz także

Agnieszka Pioch-Sławomirska

Działać, a nie pogrążać się w panice

Lęk ekologiczny może pogłębiać się tym bardziej, im głębiej ktoś uświadamia sobie ogrom obecnych i przyszłych strat w środowisku naturalnym oraz ogrom zagrożeń związanych ze zmianą klimatu, im bardziej czuje się bezsilny i niepewny jutra w związku ze zmianą klimatu i wreszcie, im bardziej czuje się bezradny, czyli nie znajduje sposobu czy choćby wiary w to, że można zatrzymać zmianę klimatu i jej negatywne konsekwencje...

Z dr Marzeną Cypryańską-Nezlek o tym, kiedy strach bywa sojusznikiem, wpływie zmian klimatycznych na zdrowie psychiczne i działaniu, które jest lepsze niż paraliżujący lęk, rozmawia Agnieszka Pioch-Sławomirska

Agnieszka Pioch-Sławomirska

Uczucie jak każde inne

W naszej tradycji kulturowej złość jest postrzegana jako uczucie negatywne, utrudniające życie. Według mnie to nie jest do końca prawda. Trudno sobie w ogóle wyobrazić życie bez doświadczania i wyrażania złości, chociaż mówienie ludziom o niej może nas narazić na konflikt lub atak zagrażający naszej samoocenie.

Z Andrzejem Wiśniewskim rozmawia Mateusz Łuksza OP

Ks. Janusz Skoczeń SDS

Credo in unum Deum

W co wierzę, co jest dla mnie wartością? Te i podobne pytania zadaje sobie każdy człowiek. Również i dla człowieka wierzącego są one bardzo ważne. Zrozumiałe jest zatem, że od samego początku pokazuje on swoją wiarę na zewnątrz. Chce ją głosić przede wszystkim życiem, ale także słowem i czynem...

___________________

reklama

Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS