Autor: xc (---.31.140.98.nat.umts.dynamic.t-mobile.pl)
Data: 2013-06-26 18:45
Ad B
No nie do końca tak było, że akurat tak świętowali biblijni pierwsi chrześcijanie.
Po pierwsze to oni świętowali, jak czytamy powyżej "pierwszy dzień po szabacie". A pierwszy dzień po szabacie to od sobotniego zmierzchu do niedzielnego zmierzchu. Wieczora (wedle dzisiejszej rachuby czasu). Zachowany materiał badawczy potwierdza, że raczej była to pierwszy wieczór po szabacie niż poranek poszabatowy. Nie myślę aby opisane powyżej łamanie chleba miało charakter śniadania lub obiadu ale raczej wieczerzy w sobotę (wedle naszego słowa tego rozumienia) po zmierzchu, bo mówił do północy (pierwszego dnia szabatu). Gdyby spotkali się na łamaniu chleba (grecki oryginał DzA stwierdza "zebraliśmy się aby połamać chleb"). Paweł rankiem (pierwszego dnia po szabacie) zamierzał odjechać, czyli wedle naszej rachuby w niedzielny poranek.
Do tego musimy pamiętać o tym, że owi pierwsi biblijni chrześcijanie, w tym rabin Szaweł Mały (gr. paulos - mały, mikry, lichy) byli pobożnymi żydami. Czyli świętowali szabas (po naszemu: od piątkowego zmierzchu do sobotniego zmierzchu), szli do synagogi, odmawiali żydowskie modły, śpiewali psalmy i nic nie robili. Bo im nie wolno było. Ale po szabasie mogli sobie łamać chleb, mogli zapalać lampy (które paliły sie w górnej komnacie ibidem 20,8) i zbierali się po domach (czasem dość okazałych: trzypiętrowych ibidem 20,9) aby wspomnieć Pana Jezusa. Pierwsi (judeochrześcijanie) świętowali od piątkowego (wg naszej rachuby) zmierzchu do niedzielnego (zmierzchu). Najpierw jako żydzi a potem jako chrześcijanie. I nikomu to nie przeszkadzało. Musiało to być dość mocno zakorzenione skoro kanony pierwszych soborów musiały upominać chrześcijan aby nie świętowali szabatu, a dekrety Justyniana (VI w.) zabraniały tego.
Jeśli do tego dodamy fakt, że wszystko to dzieje się w Imperium Romanum (owa Troada, to kraina w której znajdowała się Troja, w Azji Mniejszej ale o "rzut beretem" od Hellady kontynentalnej, wszystkie te tereny od ponad 100 lat są pod władzą Rzymu), gdzie w kalendarzu nie ma tygodnia (rozumianego jako 7 dni), miesiące są określane według rachuby lunarnej, mamy święta rzymskie obok lokalnych. Skoro zakazywano to znaczy, że był to jakiś problem i sporo ludzi tak właśnie świętowało. Gdyby nie świętowano czy dotyczyłoby to garstki wiernych cesarz nie zawracałby sobie tym głowy. Miał dużo ważniejsze sprawy.
Musimy pamiętać, że to dopiero świt chrześcijaństwa. Jeszcze drogi Kościoła i Synagogi się nie rozeszły, jeszcze poganie masowo nie przyznawali się do wiary w Jezusa, jeszcze sam judaizm to raczej judaizmy w różnych wariantach bardziej niż judaizm rabiniczny, który znamy dziś.
Zachęcam do lektury:
Chrześcijaństwo w świecie późnego antyku - Wipszycka
Chrześcijaństwo u schyłku starożytności - Janiszewski, Wipszycka, Wiśniewski
Teologia judeochrześcijańska - Danielou
|
|
Re: Dlaczego czcimy niedzielę? nowy
Re: Dlaczego czcimy niedzielę? nowy
