Jezus z Nazaretu jest bez wątpienia pierwszoplanową postacią ewangelicznych narracji. To Jego osobę i działalność, to Jego słowa, kazania i przypowieści relacjonują niezwykle skrupulatnie natchnieni ewangeliści, a czynią to z pieczołowitością miłujących uczniów. Oczywiście pisząc swoje dzieła, mieli na celu objawianie światu, że jest On oczekiwanym przez wieki Mesjaszem, Zbawicielem grzeszników, Mądrością odwiecznego Ojca. Jednak jest również prawdą, że obok Jezusa na kartach Ewangelii pojawiają się postaci drugoplanowe. Są nimi apostołowie, uczniowie i uczennice Pana, ludzie, których uwolnił od działania złych duchów, chorób, kalectwa, grzechów. Są wśród nich tłumy ciekawskich gapiów oczekujących na kolejny spektakularny cud rozmnożenia dóbr, których pragnęli, a także przedstawiciele żydowskich elit religijnych chętnie podejmujący dyskusje z Jezusem na temat rozumienia przepisów Prawa, dzieła i osoby Jana Chrzciciela, życia wiecznego po śmierci, a przede wszystkim co do rozumienia samego Jezusa i Jego misji. Wszyscy ci "mistrzowie drugiego planu" są nie tylko tłem opowiadanych wydarzeń, nie tylko świadkami działalności Jezusa, Jego beneficjentami czy oponentami, ale stają się przyczynkiem do aktualizacji nauki, jaką Jezus im przekazywał. Stają się oni bowiem ewangelicznym obrazem postaw, zachowań, podejmowanych decyzji, które możemy zobaczyć w nas samych w trakcie ponaddosłownej lektury natchnionych tekstów, lektury duchowej czy modlitewnej. Dzięki ewangelicznym bohaterom drugiego planu łatwiej rozpoznamy swoją pychę, brak wiary, determinujące nas kompleksy i lęk, które nie pozwalają kochać prawdziwie. Wszystko to Jezus pragnie przemienić w jakimś tajemniczym procesie dojrzewania ku pełni człowieczeństwa. Wiele z tych postaci pojawia się tylko raz i jedynie po to, by dać "świadectwo prawdzie". Natomiast pośród nich jednym z najważniejszych drugoplanowych bohaterów Ewangelii jest Szymon, brat Andrzeja, którego Jezus nazwał Piotrem.
 

Piotr apostoł jest niezwykle "wdzięczną" dla czytelnika postacią literacką. Nosi w sobie tak zadziwiające bogactwo emocji, gestów i wypowiedzi, doświadcza tak spektakularnych przeobrażeń, że czytelnik, analizując jego historię zbawienia opisaną na kartach Ewangelii, spontanicznie pragnie przeżyć to, co on przeżył, doświadczyć tej paschalnej przemiany, jakiej on doświadczył, przejść razem z nim ze stanu grzesznika do poziomu człowieka sprawiedliwego. Ewangeliści stosunkowo dużo o nim piszą w porównaniu z innymi drugoplanowymi bohaterami Ewangelii. Może właśnie dlatego wielu "początkujących" chrześcijan widzi samych siebie w postaci Piotra. Z jednej strony przeżywają zapał, gorliwość i entuzjazm w "pójściu za" Jezusem (podobnie jak Piotr), a z drugiej odkrywają w sobie słabość, niestałość, wewnętrzny konflikt, u podłoża którego stoi nieporozumienie. Dzięki Piotrowi odkrywają, że ich dobre chęci to za mało, by potwierdzić tak często deklarowaną miłość do Jezusa. Rozbijając się o mielizny swoich niedoskonałości i niezrozumienia Chrystusowego Krzyża, doznają hańby upadku, zdrady, zaparcia się przynależności do grona Jego uczniów. Wszystko po to, by ostatecznie w upokorzeniu usłyszeć znamienne pytanie płynące z ust zmartwychwstałego Pana: "Czy miłujesz Mnie bardziej niż wszystko?".
 

Wszystkie te przedstawione powyżej argumenty przekonują nas do podjęcia refleksji na temat modelowej funkcji Piotra w koniecznym do przeżycia przejściu (passze) w dojrzewaniu mężczyzny: od pełnego zaangażowania, lecz beztroskiego życia młodzieńca, którego myślenie ukierunkowane jest na realizację swoich własnych planów, do odpowiedzialnej postawy ojca gotowego na wyrzeczenia w okazywaniu miłości powierzonym mu "dzieciom". Piotr jest sztandarowym przykładem mężczyzny stającego się ojcem w porządku duchowym, na podobieństwo dobrego pasterza gotowego oddać życie za owce powierzone jego pieczy. Dlatego z powodzeniem można go zestawić z tak wielkimi postaciami Starego Testamentu jak Abraham, Mojżesz czy Jozue. Piotra apostoła, podobnie jak Abrahama, Mojżesza i wielu innych, Bóg wyprowadził z siejącego wewnętrzną pustkę egoizmu do nowości życia, do gotowości złożenia ofiary z samego siebie ze względu na Miłość.
 

Podejmując nasze rozważania, przyjmujemy jako ich podstawę najsłynniejszy ewangeliczny dialog Jezusa zmartwychwstałego z Szymonem Piotrem nad Jeziorem Galilejskim po wspólnie spożytym śniadaniu, zapisany w J 21,15-19. Liczni badacze wykazali, że dwudziesty pierwszy rozdział Ewangelii wg świętego Jana jest relekturą całej Ewangelii Janowej, dlatego za kontekst naszych rozważań należy uznać wszystkie te fragmenty czwartej Ewangelii, których bohaterem, obok Jezusa, jest również Piotr apostoł.