logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
„Ubodzy w posłudze ubogim” - siostry zakonne o pomocy charytatywnej
 


Na Jasnej Górze rozpoczęła się trzydniowa sesja dla sióstr posługujących w dziełach charytatywnych pod hasłem: „Ubodzy w posłudze ubogim”. To czas formacji duchowej, wymiany doświadczeń i rozeznania aktualnych wyzwań. W ramach spotkania mowa będzie m.in. o tym, jak mądrze pomagać ubogim, szanując ich wolność i godność. Sesję organizuje Komisja Dzieł Charytatywnych przy Konsulcie Przełożonych Wyższych Zgromadzeń Zakonnych.

W Polsce Kościół katolicki jest największą po państwie instytucją pomocy potrzebującym. Posługa charytatywna (caritas) stanowi ważną część jego misji. Działalność dobroczynna jest realizowana na poziomach instytucji diecezjalnych, organizacji i wspólnot parafialnych oraz właśnie zakonów i zgromadzeń. Po 1989 r. zakony podjęły wysiłek odtwarzania odebranych im przez komunistów dzieł. W większości to się udało. Żeńskie zgromadzenia zakonne prowadzą m.in. zakłady opiekuńczo-lecznicze, gabinety lekarskie, zakłady rehabilitacyjne, hospicja, ośrodki wychowawcze, domy dziecka, domy pomocy społecznej dla dzieci i dla dorosłych, placówki zapewniające całodobową opiekę niepełnosprawnym, domy dla matek z małymi dziećmi, przytuliska dla bezdomnych i stołówki dla ubogich, a także okna życia. Wśród dzieł charytatywnych są też domy wychodzenia z bezdomności czy centra zapobiegania wykluczeniu społecznemu.

 

- Ta posługa zmienia się według aktualnych potrzeb - zauważyła s. Magdalena Bella ze Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim, członkini Komisji Dzieł Charytatywnych przy Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych. Już na początku wojny za wschodnią granicą, według danych z marca, w ok. 1000 domach w Polsce i ok. 100 na Ukrainie siostry zakonne udzieliły pomocy uchodźcom, w tym duchowej, psychologicznej, medycznej i materialnej. Współpracując z instytucjami państwowymi i kościelnymi, zaangażowane są w przygotowywanie i wydawanie ciepłych posiłków, żywności, środków czystości, odzieży i koców. Zajmują się pomocą w transporcie osób z miejsc objętych działaniami wojennymi, pośredniczą w poszukiwaniu pracy w Polsce, tworzą dodatkowe miejsca pracy w prowadzonych przez siebie ośrodkach, koordynują pomoc uchodźcom w sztabach pomocowych, pomagają dzieciom z Ukrainy w dostaniu się do polskich szkół, służą jako tłumaczki języka ukraińskiego, a także same organizują zajęcia dla dzieci i matek przybyłych z Ukrainy. W prowadzonych przez siostry placówkach mogą znaleźć schronienie także osoby starsze i niepełnosprawne. Siostry przekazują również własne środki finansowe oraz środki prowadzonych przez siebie fundacji.

 

- Kościół idzie tam, gdzie nie ma na pierwszym froncie nikogo do pomocy, a te „fronty” zmieniają się z biegiem czasu. W czasie pandemii do DPS-ów, gdzie pracownicy byli zarażeni i nie mogli pełnić dyżurów, szły siostry i bracia zakonni, też kapłani. Teraz w kryzysie uchodźczym praktycznie w każdym domu zakonnym, gdzie tylko było to możliwe i zaistniały warunki, tam zostali przyjęci uchodźcy. Jest to zupełnie coś nowego, pewnie istnieje bariera, ale siostry uczą się języka. Cieszymy się, bo wiele sióstr jest zaangażowanych właśnie w tę pomoc, a Kościół szybko odpowiedział na to zapotrzebowanie - powiedziała albertynka.

 

Także w okresie epidemii koronawirusa w dodatkową pomoc osobom starszym, samotnym, bezdomnym, na kwarantannie bezpośrednio zaangażowanych było wiele sióstr, już w kwietniu 2020 r. było ich ponad 300. Żeńskie zgromadzenia zakonne organizowały w tym czasie także pomoc materialną i finansową. Kupowana była pościel oraz koce, materace, rękawiczki ochronne dla szpitali, Domów Opieki Społecznej czy Zakładów Opiekuńczo-Leczniczych. Siostry wspierały osoby samotne, bezdomne oraz te, które w wyniku pandemii straciły źródło utrzymania. Żeńskie zgromadzenia zakonne udzielały też wsparcia duchowego w sytuacji kryzysów rodzinnych i profesjonalnej pomocy psychologicznej telefonicznie. Siostry zakonne pełniły dyżury przy telefonie zaufania; prowadziły rozmowy terapeutyczne; przygotowały projekty apostolskie oraz edukacyjne dla dzieci, młodzieży i rodzin przez komunikatory.

 

- Po to jesteśmy, żeby być przy drugim człowieku. Tak jak Chrystus przyszedł do nas, żeby stanąć przy nas, tak my powinniśmy stać przy drugim człowieku - podkreśliła s. Magdalena i przypomniała, że zawsze jest to dostosowane do potrzeb danego czasu, co np. pokazuje historia opieki nad chorymi.

 

Choć ich pielęgnowanie i leczenie stanowiło realizację ewangelicznego przykazania miłości bliźniego, to bardzo długo pozostawało domeną zakonów męskich. Teraz to głównie zgromadzenia żeńskie prowadzą tego typu dzieła. Długi czas uważano, że kontakt z ciałem nie powinien być domeną zakonnic. Jednym z pierwszych, który to zmienił był św. Wincenty a Paulo, który w 1617 r. założył Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia. "Za klasztor służą domy chorych - pisał św. Wincenty a Paulo, za celę - wynajęty pokój, za kaplicę - kościół parafialny, za wirydarze - ulice miasta, za klauzurę - posłuszeństwo, za kratę - bojaźń Boża, za habit - święta skromność". Tak powstało pierwsze zgromadzenie zakonnic noszących charakterystyczne nakrycie głowy ze skrzydłami, gotowych pójść tam, "gdzie nikt nie idzie”. W XIX w. zaczęły powstawać liczne zgromadzenia, które obok zajmowania się nauczaniem zaczęły zakładać także szpitale i organizacje opieki nad chorymi w domach, pomimo obowiązującej jeszcze normy kościelnej, która zabraniała zakonnicom opiekowania się chorymi w domu oraz wykluczała opiekę nad położnicami i chorymi mężczyznami. Siostry zakonne świadome konieczności przygotowania zawodowego, uzyskały od Piusa X, w 1905 r., zgodę na założenie pierwszej szkoły kształcącej pielęgniarki. Posługa wśród chorych stawała się coraz częstszym udziałem sióstr zakonnych (stąd też i zwrot „siostro” przyjęty także w stosunku do świeckich pielęgniarek).

 

Siostry podkreśliły, że fundamentem realizowania wszelkich dzieł miłosierdzia jest głęboko i dobrze przeżywana duchowość i życie modlitwy. „Jeżeli pomagając, nie dajemy Boga, to tak naprawdę dajemy za mało” - dodały.

 

S. Magdalenna Bella, odnosząc się do kwestii mniejszej liczby nowych powołań do zgromadzeń, podkreśliła, że w pełnieniu dzieł miłosierdzia nie jest najważniejsza „liczba rąk do pracy, ale głębia i gorące serce”. - Gdzie jest gorące serce, tam i Bóg daje ludzi do pomocy. Wiele zakonnych dzieł jest wspomaganych przez wolontariuszy. To przede wszystkim serce musi widzieć drugiego człowieka i jego potrzeby – przypomniała zakonnica i podkreśliła, że ważne jest, by ci, którzy świadczą pomoc, nie robili tego z poczuciem wyższości, ale też pamiętając o swoim ubóstwie i kruchości jako człowieka. Stąd wybór tematu sesji: „Ubodzy w posłudze ubogim”.

 

Mirosława Szymusik

jasnagora.com