Jezus umiera przed przewidywaniami setnika. Ale zanim odda duszę w ręce Ojca, zanosi wielkie wołanie, które ukazuje siłę i żywotność, będące jeszcze w Jego ciele. Wołanie to jest także znakiem innej ukrytej rzeczywistości, a owa siła i żywotność są tylko jej owocami i skutkami. Czyż to wielkie wołanie, przytoczone przez Ewangelistów, choć nie nadają mu oni precyzyjnego znaczenia, nie jest prawdziwym wołaniem miłości? Ostatnie wołanie wcielonej mądrości, oszalałej z miłości, dochodzące z najwyższej katedry, jaką jest krzyż, rozchodzi się na krańce świata. Jak bardzo wołanie to musiało odbijać się echem w sercu Maryi! Jak bardzo musiało sprawiać, że Jej błogosławione łono całe drżało z miłości! Maryja jest z pewnością jedyną, która zrozumiała jego prawdziwe znaczenie. Było ono zresztą przede wszystkim dla Niej. Było ono pożegnaniem Umiłowanego przed opuszczeniem ziemi. Miłość dała się Jej jako pierwszej przez milczenie i w milczeniu najmniejszego z ludzkich dzieci, i daje się Jej jeszcze jako ostatniej w wołaniu i poprzez wołanie najbardziej po Bożemu i płomiennie miłującego spośród oblubieńców. Prawdziwe wołanie miłości nie ma precyzyjnego znaczenia, jest już ono więcej niż znakiem…

 

Wołanie to będzie odbijało się echem przez całą wieczność. Przy powtórnym przyjściu Jezusa jego znaczenie zostanie ukazane jawnie i otwarcie. Sprawi ono, że ziemia i niebo poznają bezmierną miłość Jezusa do Jego Matki i doskonałe odzwierciedlenie w czasie Jego miłości do Ojca. To wołanie miłości jest wołaniem triumfu. Oznacza triumf miłości nad cierpieniem i nad śmiercią. Oznacza przede wszystkim triumf nieskończonej miłości, która objawia się w tym ostatnim, dobrowolnym i wspaniałomyślnym darze, który dopełnia uświęcenie macierzyństwa Maryi i jego przemianę na obraz Bożego ojcostwa. To wołanie oznacza zarazem triumf miłości, która przebacza wszystko, przekracza i jest w stanie przetrwać wszystkie ataki zła, i która daje w sposób wolny i darmo swoje życie.

 

Tortury i krzyż stanowiły nadmiernie obfitą materię ofiary sprawiedliwości. Ale ta ofiara sprawiedliwości przyjęta dobrowolnie i z miłością jest niejako wzmocniona inną of iarą, całkowicie wewnętrzną, ofiarą jedynie z miłości. Najświętsze serce Jezusa jest jakby materią tej ukrytej ofiary. Setnik, poprzez uderzenie w bok Zbawiciela, odkrywa tę wewnętrzną ofiarę i żelazem włóczni łączy te dwie ofiary. Biedni grzesznicy, dzieci Maryi, będą mogli w ślad za nim wejść do tego ukrytego sanktuarium i odkryć tam bliskość Jezusa z Jego Matką. Uderzenie włócznią jest ostatnim pożegnaniem Oblubieńca, który przechodzi z tego świata do Ojca. Jest także zapowiedzią Jego przyszłego powrotu: „Wkrótce powrócę do was”. Ten dar z życia w śmierci i przez śmierć jest już zapowiedzią zmartwychwstania. Jest niejako przejściem od życia ziemskiego do życia chwalebnego.

 

Ten ostatni dar, spełniony w najwyższej ofierze, służy jeszcze głębszemu i pełniejszemu zjednoczeniu. Jezus zmartwychwstanie jako umiłowany Syn Maryi. Jezus zmartwychwstały będzie na nowo dany Maryi przez Ojca. W samym swym zmartwychwstaniu będzie On Jej dany dla coraz bardziej miłujących komunii aż do dnia, gdy sama umrze z miłości. W swym zewnętrznym wymiarze śmierć Jezusa i śmierć Maryi bardzo różnią się od siebie, ale czyż w ich ukrytej tajemnicy nie ma między nimi głębokiego podobieństwa, prawdziwej jedności? 
 

 

Pod koniec życia Maryi Jej ciało spragnione miłości i jedności nie będzie już mogło znieść rozłąki. Miłość, w swym ostatnim porywie, czyni z tej śmierci z miłości materię najwyższej ofiary, która udoskonala podobieństwo Maryi do Jej boskiego Syna i czyni Jej macierzyństwo odpowiednim odzwierciedleniem Bożego ojcostwa, tak jak jest to możliwe dla czystego stworzenia.