Misja Stanisława Kostki zaczęła się właśnie od tej trudnej decyzji, którą musiał podjąć: czy sprzeciwić się rodzicom i uciec z domu, czy jednak zostać i nie do końca czuć się na swoim miejscu. To była jego pierwsza misja, której moim zdaniem podołał dzięki swojej wytrwałości i dojrzałości mimo młodego wieku. Sprostał również późniejszym problemom, chociażby temu, że na początku musiał sprzątać dom zakonny jezuitów, by go w ogóle przyjęli.    O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz

Postawa szacunku, docenienia własnej wartości i dążenia w kierunku własnego rozwoju, znajdują się w doskonałym związku z pierwszym i drugim Boskim przykazaniem. Na pytanie, “Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?”, Jezus odpowiada: “Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12,28-31). Drugie przykazanie wymaga, byś miłował siebie, byś posiadał wysoki poziom szacunku do siebie.

Tęsknimy za nieśmiertelnością, a zarazem robimy wszystko, aby o niej nie myśleć. Ten paradoks można dostrzec szczególnie w polskiej tradycji przeżywania Wszystkich Świętych i Zaduszków. Można bowiem odnieść wrażenie, że pospiesznie omijamy dzielenie radości ze świętymi, koncentrując się na grobach, zniczach i wieńcach. Zbyt wcześnie schodzimy z nieba na ziemię, przywdziewając minorową maskę zadumy i smutku, albo próbujemy obłaskawić śmierć, czyniąc z niej przedmiot zabawy...

Już pierwsza prośba Modlitwy Pańskiej jest zagadką. W greckim tekście czasownik, który w polskiej wersji brzmi, jakby był życzeniem, jest w stronie biernej – hagiastheto (niech będzie uznawane/ogłaszane jako święte). Co oczywiście rodzi pytanie: przez kogo? Dodajmy, że odpowiedź na nie jedynie rodzi kolejne niewiadome. Zacytowane zdanie nie podaje, kto ma ogłaszać wspomnianą świętość, co w języku Biblii wskazuje, że ogłaszającym ma być Bóg. To tylko komplikuje rozumienie tego zwrotu – dlaczego mamy Go prosić, żeby sam sprawiał, że Jego imię będzie uznawane za święte?

Historia stygmatów Ojca Pio wciąż rozgrzewa serca i umysły. Ostatnio coraz częściej mówi się o kolejnym, zazwyczaj przemilczanym cudzie, czyli o ich zniknięciu. Nie mamy bowiem świadomości, że ich nienaturalne „zagojenie się” bez pozostawienia choćby najmniejszych śladów czy blizn, jest takim samym dowodem ich nadprzyrodzonego pochodzenia, jak pojawienie się na ciele...

Ten sekret systemu wychowawczego ks. Bosko jest bardzo trudny do naukowego zdefiniowania. Patrząc na ks. Bosko można zbudować taką definicję: asystencja to obecność, która młodemu człowiekowi daje poczucie bezpieczeństwa i akceptacji; obecność, która przez młodego człowieka jest chciana, która mu nie ciąży, która daje mu prawo bycia sobą, która dyskretnie i według potrzeby młodego człowieka uczestniczy w jego życiu jako przyjaciel, który pragnie dobra...

Współczesny marketing skierowany do młodzieży często mówi o pójściu pod prąd, byciu rebeliantem lub kimś oryginalnym. Paradoksalnie ostatecznie jednak oznacza to podążanie za trendami, czyli za stadem. Jednocześnie dziś to wybór chrześcijaństwa coraz częściej czyni kogoś kontrkulturowym, szczególnie wybór rozsądny, choć radykalny. W historii Kościoła młodych świętych, którzy za taką decyzję zapłacili, i to sporo, czasem nawet życiem, jest wielu. Tu chciałabym opowiedzieć o kilku z nich.

W ostatnim czasie niezwykłym zainteresowaniem michalickiej pobożności cieszą się: Olej Świętego Michała Archanioła, Kamień z Groty na Gargano i książeczka „Wielkie Zawierzenie Świętemu Michałowi Archaniołowi”. Wszystkie te znaki pobożności uzupełniają się wzajemnie i pokazują, że św. Michał Archanioł wcale nie zakończył swojej misji objawiania ludziom sposobów na walkę ze złem, a ostatecznie także na gorliwe podążanie za Chrystusem.

Św. Siostra Faustyna wielokrotnie wskazywała na pokorę jako niezbędny środek potrzebny nam do zbawienia: „Pokora, pokora i zawsze pokora, bo sami z siebie nic nie możemy. To wszystko jest tylko łaską Bożą” (Dz.55) – pisała w swoim Dzienniczku. Jej spowiednik i kierownik duchowy bł. ks. Michał Sopoćko mówił: „Bez pokory nie możemy się podobać Bogu. Ćwicz się w trzecim stopniu pokory, to jest nie tylko się nie tłumaczyć i uniewinniać, jak nam coś zarzucają, ale cieszyć się z upokorzenia”(Dz.55).

Życie, w którym pokus się nie uwzględnia, to życie dość wygodne, wesołe, beztroskie. Za pokusę uważa się coś miłego albo po prostu nazywa się ją okazją. Życie ludzkie, mimo rozwoju technologii, w swoim ludzkim, etycznym, moralnym wymiarze pozostaje zawsze to samo. Chrystus jest ten sam, „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8), i pokusy są te same, tylko my – jak pisze autor Listu do Hebrajczyków – „daliśmy się uwieść różnym i obcym naukom” (por. Hbr 13,8).