Komentarz do pierwszego czytania

Księga Habakuka stanowi jedno z najkrótszych dzieł Starego Testamentu. Naród Izraela, którego głosem staje się ów prorok, doświadcza różnych zewnętrznych zniewoleń w postaci wrogich krajów ościennych. Jednakże, ówczesny kontekst polityczny, który dla nas nie ma tak dużej wagi, pozwala odczytać treść księgi w naszym kontekście życia. Porusza ważne tematy życia duchowego.

Pytania Habakuka, które słyszymy w dzisiejszym czytaniu, są bardzo trudne, ponieważ dotykają wątku opuszczenia przez Boga. Bóg, jak uczymy się od dziecka, jest dobry, miłosierny i łaskawy. Natomiast doświadczenia Narodu Wybranego ukazują niejako brak zainteresowania Boga i przeciwieństwo wymienionych cech.

Nasze doświadczenia relacji z Bogiem mogą być często bardzo podobne. Stawiamy pytania, które pozostają bez odpowiedzi. Nie są to tematy błahe, ponieważ często pytamy o sprawy najważniejsze w życiu. Czy rzeczywiście Bóg nie pozostawia odpowiedzi?

W drugiej części dzisiejszego fragmentu otrzymujemy jednak słowa pokrzepienia, które mogą nam pomóc bardziej zrozumieć działanie Boga. Mimo, że nie musimy dostać satysfakcjonującej odpowiedzi. Otrzymane słowa zapraszają do cierpliwości i prawości życia. Boże obietnice zawsze zostaną spełnione, jeśli będziemy dążyć do Bożej sprawiedliwo-ści w naszym życiu. Szczególnie w Jubileuszowym Roku Nadziei, możemy ufać Bogu, że to czego doświadczamy teraz, nie jest sytuacją wieczną. Jak słyszymy „jeśli się opóźnia, ty go oczekuj, bo w krótkim czasie przyjdzie niezawodnie”.

Komentarz do psalmu

Psalm 95 jest bardzo ważny w życiu codziennym Kościoła. Jest częścią modlitwy brewiarzowej, czyli Liturgii Godzin. To codzienne błagania Kościoła, który poprzez wszystkich kapłanów i osoby życia konsekrowanego, a także wielu wiernych świeckich, zanosi je w intencji całego Ludu Bożego. Modlitwa każdego dnia jest podejmowana indywidualnie lub wspólnotowo w różnych porach dnia: o poranku, w ciągu dnia czy przy zachodzie słońca.

Psalm 95 każdego dnia rozpoczyna Liturgię Godzin. Śpiewany jest w czasie pierwszej modlitwy dnia, która nosi nazwę „Wezwanie”. Nie jest to przypadkowe, ponieważ ów psalm w swojej treści przyzywa nas do przybliżenia się do Boga już od samego poranka.

Psalm 95 jest także bardzo „realistyczny”. W trzeciej zwrotce słyszmy nawiązanie do wydarzenia na pustyni przy wodach Meriba. Był to jeden z wielu momentów, gdy Izraelici kłócili się z Mojżeszem i chcieli wrócić do Egiptu, gdzie panował ziemski dobrobyt. Na znak potęgi Boga Mojżesz uderzył laską w skałę i wypłynęła woda. Także dla nas to ważny znak, że Bóg jest obecny w każdym momencie naszego życia.

Komentarz do drugiego czytania

List św. Pawła do Tymoteusza to zbiór bardzo praktycznych wskazówek przekazanych umiłowanemu uczniowi, którego Paweł nazywa „prawowitym dzieckiem w wierze” (1 Tm 1,2), a nawet „umiłowanym dzieckiem” (2 Tm 1,2). Osobisty charakter listu nie powinien jednak zasłonić powagi przekazanych wskazań.

Dzisiejszy fragment wprowadza bardzo ważne w teologii Kościoła katolickiego pojęcie „depozytu wiary”. Jak czytamy w Katechizmie „święty depozyt wiary (depositum fidei), zawarty w świętej Tradycji i Piśmie Świętym, został powierzony przez Apostołów wspólnocie Kościoła”. Treść naszej wiary zawarta zarówno w Piśmie Świętym jak i Tradycji jest wielkim skarbem, którego powinniśmy strzec, a nawet być dumni z niego. Treść żywej wiary, która jest nieustannie aktualizowana, chociażby przez nauczanie Ojca Świętego jest niezwykle cenna w naszym życiu. Pomaga podejmować dobre wybory życiowe, a także kształtuje nasze sumienia.

Komentarz do Ewangelii

Każdy, kto kiedykolwiek uprawiał rośliny, wie jak ważne jest, by szybko likwidować pojawiające się chwasty. Często możemy być zaskoczeni, kiedy wyrywając pozornie mały krzaczek intruza zauważamy, jak mocne ma już korzenie.
Użyty przez Jezusa przykład morwy jest doskonałym obrazem tego, jak wiele może dziać się bez widocznych oznak. Korzenie morwy są bardzo rozłożyste i stosunkowo głębokie, co pozwala roślinie dobrze umiejscowić się i czerpać wodę z różnych warstw gleby.

Co mamy rozumieć przez słowa Jezusa, że wiara otwiera nas na rzeczy niezwykłe, które niejako przeczą rzeczywistości? Gdyby ktoś chciał przesadzić morwę, musiałby to uczynić niezwykle delikatnie i cierpliwie, aby nie uszkodzić jej rozłożystych korzeni.

Tak też możemy odczytać słowa Jezusa, który zaprasza do wielkiej cierpliwości w wierze. Wiara ma niezwykłą moc, która pozwala przetrwać nawet największe cierpienia i niezrozumienie, o czym słyszymy także w Księdze Habakuka.

Dalszy fragment dzisiejszej Ewangelii to potwierdza. Pokorna i wytrwała służba otwiera nas na Boga. Maryja w hymnie Magnificat wyśpiewuje: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy, bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.” (Łk 1,46). Życie duchowe to częściej żmudny maraton niż krótkie podbiegi. Od Najświętszej Maryi Panny możemy uczyć się cnót cierpliwości i wytrwałości, które posiadała trwając wiernie przy Jezusie w ciągu całego Jego życia.

ks. Jakub Zinkow
Bractwo Słowa Bożego
mateusz.pl