Dziś Ewangelia w szczególny sposób kompiluje dwa wydarzenia: uzdrowienie człowieka opętanego, który nie mógł mówić, i wezwanie do tych, którzy mają głosić Ewangelię, mówić całemu światu o Jezusie. Trudno być apostołem, gdy brakuje człowiekowi słowa. Słowa – czyli Chrystusa. Istnieje przecież niebezpieczeństwo, że nie znając Pana, głosić będziemy siebie, swoje przekonania. Równie wielkim niebezpieczeństwem jest także to, że zarażeni duchem niemym będziemy milczeć – szczególnie wtedy, gdy trzeba głośno wołać! Jak trudno przychodzi nam czasami mówić Ewangelią, mówić Chrystusem. Gotowi jesteśmy raczej milczeć, niż głosić Dobrą Nowinę. W Ewangelii czytamy, że gdy uzdrowiony zaczął mówić, tłumy się zdumiewały. Nie tylko przecież tym, że otworzyły mu się usta, ale i zapewne dlatego, że zaczął wypowiadać słowa piękne, największe: być może z jego ust wypłynęła pieśń miłości do Chrystusa. Dopiero ta scena tłumaczy nam, dlaczego Jezus woła: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało…