By zachować wyobrażenie Jego doskonałości, które tu się nieprzyjemnie zaciera – nieskory do pomocy nieuprzejmy gbur – scenę tłumaczy się Jego dydaktyzmem. Kobieta zostaje wystawiona na próbę. Zachowanie Jezusa – demonstrowany przez Niego opór jest barierą, którą wiara tej kobiety musi przełamać. To, co słyszy od Jezusa, zniechęca, odbiera nadzieję na bycie wysłuchaną. Nie może się temu poddać. A gdyby tak bez tego pedagogicznego „na prawdę – na niby”?

W historii Izraela – opisanej w Biblii – pojawiają się postacie, które wyróżniają się nie tylko swoimi rządami politycznymi, ale także głęboką wiarą i staraniami o jedność religijną. Jozjasz, król Judy, jest jednym z najbardziej fascynujących przykładów takiego przywódcy. Jego młody wiek w chwili objęcia tronu i trudna sytuacja polityczna Izraela po powrocie z niewoli babilońskiej czynią go postacią wyjątkową. Jednak nie tylko jego umiejętności polityczne sprawiły, że stał się godny zapamiętania, lecz również głęboka wiara i zobowiązanie do jedności religijnej poprzez pielgrzymowanie.

Słowo „prorok” często kojarzy nam się z jakimś wróżbitą lub jasnowidzem. Nawet w Słowniku Języka Polskiego (PWN) wśród określeń tego wyrazu jest „ten, kto przepowiada przyszłość”. Tymczasem według naszej wiary znaczenie proroka jest nieco inne!bW Starym Testamencie prorokami nazywano ludzi posłanych przez Boga, których zadaniem było upominanie narodu izraelskiego przed odchodzeniem od Prawa Przymierza. Prorocy wzywali do nawrócenia, poprawy życia, przestrzegali przed oddawaniem czci obcym bożkom.

Michał to imię, które w języku hebrajskim oznacza dosłownie „Któż jak Bóg?” (mi ka El?). Pochodzenie imienia wiąże się z rozpowszechnioną wersją opowieści o buncie Lucyfera (najpotężniejszego z niebiańskich duchów) i jego zwolenników. To właśnie wtedy jeden z pomniejszych aniołów wystąpił przeciwko buntownikom z okrzykiem: „Któż jak Bóg!”. Pod tym właśnie hasłem skupili się wokół niego pozostali aniołowie wierni Bogu. 

Łukasz jest jedynym ewangelistą, który przekazuje fakt wysłania na misję 72 uczniów Jezusa. W tej liczbie możemy doszukać się odniesienia do listy narodów świata, podanej w schematyczny sposób w Księdze Rodzaju, przedstawiającej potomków Noego. Możemy więc interpretować to wydarzenie jako pragnienia Jezusa, aby Jego uczniowie zanieśli Ewangelię do całego świata. Sam Boski Mistrz potwierdził tę misję, mówiąc o niej wprost przed swoim Wniebowstąpieniem: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19).

W katolickim domu w centrum powinna być zawsze modlitwa. Bez niej trudno sobie wyobrazić funkcjonowanie. Tyle że choć modlimy się codziennie, i co do teorii dzieci świetnie opanowały zasady modlenia, to w praktyce nasze modlitewne spotkanie dalekie jest od doskonałości. Szczególnie dobrze widać to wieczorem. Gdy już klękniemy (co, powiedzmy sobie szczerze, wcale nie jest proste, bo każdy – akurat wtedy chce się napić albo przytulić), zaczyna się rytuał podziękowań, próśb i przeprosin.

Święty Jan od Krzyża, w ścisłym znaczeniu, nie jest mistrzem lectio divina, pomimo iż mamy jasne świadectwa mówiące o tym, że ją zwykle praktykował. Wydaje się, że było to tradycją w Karmelu jak wykazuje Vilnet i jak zapewniają niektórzy wcześni biografowie Jana, nawet jeśli wyeliminuje się to, co byłoby w nich elementem samego gatunku hagiograficznego. Św. Jan nie był również egzegetą w ścisłym znaczeniu tego terminu. Niemniej jednak, studiując uważnie jego pisma, odkrywamy pewne dane, które nie przestają być ważnymi w tym względzie...

Piotr wyznaje, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga żywego. Jezus dostrzega jego wiarę, wie, że to objawił mu sam Bóg i czyni z Piotra opokę, na której zbuduje swój Kościół. Kościół, którego bramy piekielne nie przemogą. A kim dla mnie jest Jezus? Warto sobie zadać to pytanie. Niejednokrotnie stajemy w życiu przed koniecznością opowiedzenia się po właściwej stronie. Czy zawsze jest to ta Boża strona? Czy nie przyjmuję czasami postawy „Panu Bogu świeczkę a diabłu ogarek”? Bóg jednak zna nasze serca i nic przed Nim nie ukryjemy. Wybór należy do nas.

Paray-le-Monial we Francji... Z tego miejsca kult Najświętszego Serca Pana Jezusa rozprzestrzenił się na cały świat. Jezus ukazywał się tu św. Małgorzacie Marii Alacoque wielokrotnie. Niespełna 10-tysięczne miasteczko Paray-le-Monial we Francji znajduje się w pobliżu opactwa Cluny oraz Taizé. Różni się od innych miejsc pielgrzymkowych. Zaskakuje ciszą i nielicznymi tylko sklepikami z dewocjonaliami.

Punktem ciężkości w duchowości nabożeństwa do Serca Pana Jezusa (i Bożego Miłosierdzia) jest osobowa relacja z Bogiem, który jest miłością. Jeśli więc mówimy o „zadośćuczynieniu” albo „ofiarowaniu”, to trzeba to rozumieć w odniesieniu do mistycznego zjednoczenia z Chrystusem, które było udziałem świętych: Marii Małgorzaty i Faustyny. Nie w mocy aktów człowieka, ale wyłącznie mocą Jego ofiary dokonuje się nasze odkupienie. Ponieważ nic nie dzieje się z magicznym automatyzmem, z pominięciem wolnej decyzji człowieka, objawienie bezkresnej miłości Bożego Serca jest apelem do nawrócenia serc ludzkich.