Wtorek, 16 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Bernadety, Julii, Benedykta, Biruty, Erwina – wyślij kartkę
Bernadety, Julii, Benedykta, Biruty, Erwina – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Andrzej Krynicki
Głoś chwałę Pana. O tym jak biblijni bohaterowie wiarę wyznawali Bogu
Biblia ukazuje relacje Boga z ludźmi. Bóg objawia się na różne sposoby człowiekowi i zaprasza go zawarcia przymierza. Wielu spośród biblijnych bohaterów odpowiedziało na to Boże wezwanie. Ich życiowe ścieżki są różne, często poplątane i nie pozbawione pomyłek, łączy ich jednak to, że zaufali Bogu. Zapraszam do prześledzenia na kartach Pisma Świętego, jak wyrażali swoje otwarcie na Boga, jakimi słowami składali swoje wyznanie wiary.
Słownik Teologii Biblijnej mówi, iż wyznanie wiary zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie oraz w tradycji chrześcijańskiej – to przede wszystkim proklamacja wielkości Boga i Jego zbawczych czynów… Wyznanie wiary grzesznika jest tylko wtedy prawdziwe, gdy jest równocześnie ogłaszaniem świętości Boga.
Słownik ponadto precyzuje, że akt wiary nie wymaga od wyznawcy dokładnej znajomości poszczególnych dzieł Bożych, ale jest raczej wyrazem otwartej postawy na Boże inicjatywy i gotowości na ich przyjęcie.
Jeżeli wyznawanie wiary jest uwielbianiem Boga i ogłaszaniem Jego zbawczych czynów, to na każdą bliblijną modlitwę chwalebną możemy patrzeć jak na akt wiary. Oznacza to również, że wyznania wiary, które odnajdziemy w Piśmie Świętym mogą być dla nas wzorem modlitwy. Sam Jezus daje nam przykład takiej modlitwy: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom (Mt 11, 25).
W dziękczynieniu
Bohaterowie Starego Testamentu bardzo często składali swoje wyznania wiary w kontekście ciężkiego doświadczenia, klęski, konieczności walki z przeważającym wrogiem. Wśród tych aktów zawierzenia Bogu można wyróżnić dwa przypadki; wyznania wiary będące dziękczynieniem, gdy niebezpieczeństwo zostało oddalone oraz wyznania wiary połączone z prośbą o ocalenie w obliczu zagrożenia.
Przykładem pierwszej postawy są Mojżesz i Izraelici po przejściu Morza Czerwonego. Widząc potęgę Boga jaką okazał wobec faraona i jego wojska śpiewali:
Będę śpiewał ku czci Pana,
który wspaniale swą potęgę okazał,
gdy konia i jeźdźca jego
pogrążył w morzu.
Pan jest moją mocą i źródłem męstwa!
Jemu zawdzięczam moje ocalenie.
On Bogiem moim, uwielbiać Go będę,
On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał (Wj 15, 1b-2).
Podobnie zareagował Jetro, teść Mojżesza na wiadomość o ocaleniu Izraelitów (Wj 18, 10-11). W Księdze Sędziów odnajdujemy wyznanie Debory po zwycięstwie Izraelitów nad królem Kanaanu (Sdz 5,3-9).
Król Dawid jako autor licznych psalmów zapisał wiele wyznań wiary, składanych w różnych sytuacjach życia. Jedna z jego pieśni dziękczynnych, będąca jednocześnie aktem wiary, jest umieszczona w Drugiej Księdze Samuela (2 Sm 22,2-7) oraz stanowi Psalm 18. Księga Samuela ukazuje nam szerszy kontekst dla tego tekstu. Hymn umieszczony jest w treści księgi po zakończeniu wojen z Filistynami, a jednocześnie opatrzony komentarzem, że Dawid wygłosił słowa pieśni, gdy Pan wyzwolił go z ręki wszystkich wrogów i z ręki Saula:
Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu!
Boże mój, skało moja, na którą się chronię,
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono!
Ty mnie wyzwalasz od wszelkiej przemocy (2 Sm 22,2-3).
Z kolei Tobiasz Starszy wygłasza swoją modlitwę pochwalną (Tb 13, 2-6) po tym, gdy archanioł Rafał wyjawia mu kim jest i że wraz synem byli po jego opieką. Dzięki archaniołowi Tobiasz odzyskał wzrok, a jego syn (również Tobiasz) w noc poślubną był chroniony przed mocą demona, który zabijał wcześniejszych narzeczonych jego żony:
Niech będzie błogosławiony Bóg, który żyje na wieki,
i królestwo Jego.
Ponieważ On karze i okazuje miłosierdzie,
posyła do Otchłani pod ziemię
i wyprowadza z największej zagłady.
I nie ma nikogo, kto by uszedł Jego ręki.(…)
On sam jest Panem i Bogiem naszym.
On sam Ojcem naszym i Bogiem po wszystkie wieki.(Tb 13, 2.4cd).
W błaganiu
Powyższe fragmenty ukazały wiarę osób, które doświadczyły wielkiej Bożej łaski lub gdy w ich życiu wydarzyło się coś ważnego, podniosłego. Można powiedzieć, że ich wyznania wiary płyną niejako z wdzięczności dla Pana. Biblia jest jednak też pełna przykładów, gdzie wołający do Boga są w ciężkim położeniu. Trudna sytuacja życiowa również skłania do wyznania wiary.
Nehemiasz składa swoje wyznanie (Ne 1, 5-7) po zakończeniu niewoli babilońskiej. Nie jest to jednak głos człowieka szczęśliwego – Jerozolima jest zrujnowana, resztki ocalałych Żydów żyją w wielkiej biedzie i pohańbieniu: Ach, Panie, Boże niebios, Boże wielki i straszny, dotrzymujący przymierza i otaczający opieką tych, którzy Cię miłują i zachowują Twoje przykazania. Niechże będzie ucho Twoje uważne i oczy Twoje niech będą otwarte… (Ne 1, 5-6).
Judyta w modlitwie (Jdt 9,2-14) wyznaje swą wiarę przed udaniem się do Holofernesa, wrogiego władcy, którego armia zagraża Ludowi Bożemu. Judyta planuje sama w pojedynkę pokonać wroga. Jej zamiar jest podstępny, ale i bardzo ryzykowny, ona wie że tylko dzięki Bogu może dokonać to co zaplanowała:
Panie, Boże mego praojca Symeona,
Ty mu dałeś w rękę miecz,
aby wywarł pomstę na cudzoziemcach, (…)
Tyś uczynił rzeczy wcześniejsze od tamtych
i tamte, i te, które będą później,
także i teraźniejsze, i te, które nastąpią,
i już się stały, i te, które masz w swoim zamyśle. (…)
Wszystkie bowiem Twoje drogi są przygotowane,
a przewidziane Twoje wyroki (Jdt 9,2a.5.6b)
W Księdze Estery czytamy o tym, jak król Aswerus, pod namową zawistnego doradcy Hamana, ogłosił dekret skazujący wszystkich Żydów na zagładę. Nie wiedział, że królowa Estera również należy do Narodu Wybranego. Ona zaś wobec niebezpieczeństwa śmierci swojej i swego ludu wołała do Boga (Est 4, 17l-17z), wyznając wiarę w Jego moc i wierność: Panie mój, Królu nasz, Ty jesteś jedyny (…) Ty, Panie, wybrałeś Izraela spośród wszystkich narodów i ojców naszych ze wszystkich ich przodków na wieczystą posiadłość i uczyniłeś im tak wiele rzeczy według obietnicy. (…) Sprawiedliwy jesteś, Panie! (Est 4, 17l-17n).
Zobacz także
Zdzisław J. Kijas OFMConv
Jezus jest w drodze przez świat. Nie błądzi, ale idzie do celu, nie jest zwykłym turystą, ale pielgrzymem do Jerozolimy, mówiąc konkretnie – jest w drodze na przyjęcie krzyża. Idąc, patrzy uważnie na tych, których spotyka, słucha ich, mądrze radzi, pomaga, uzdrawia...
Elżbieta Konderak
Ach, ten Paweł! Nieprzeciętny do granic możliwości! We wszystko, co robił, angażował zawsze wszystko, czym był. Miał tak wielki autorytet w pierwotnym Kościele i tak wiele mądrych rzeczy wypowiedział o Chrystusie, że niektórzy złośliwcy mówią nawet, że to on wymyślił chrześcijaństwo. Dzieje Apostolskie poświęcają mu aż piętnaście rozdziałów z dwudziestu siedmiu, które zawierają. Jedyny Apostoł, który nie znał Mistrza, a ośmielał się pouczać Dwunastu...
Ks. Wojciech Nowacki
Tłumaczenie, że modlę się całym swoim życiem, pracą i wszystkim, co robię, może łatwo doprowadzić do oszukiwania samego siebie i do faktycznego zaniku modlitwy... Pytanie o to, kiedy mamy się modlić, może dotyczyć trudności wygospodarowania stosownego czasu w sytuacji przeciążenia obowiązkami. Odnosi się ono także do wyboru pory dnia, która najbardziej odpowiada naszym indywidualnym predyspozycjom. Pytanie to odnosi się również do ilości czasu przeznaczanego na modlitwę. Chodzi także o określone sytuacje, okoliczności, kiedy modlitwa wydaje się mniej lub bardziej potrzebna.
