Odnowa w Duchu Świętym z definicji jest ruchem charyzmatycznym. Brzmi to dość tajemniczo i jednocześnie pociągająco – kto z nas nie lubi rzeczy niezwykłych, niewytłumaczalnych dla ludzkiego umysłu? Ale co to właściwie znaczy w praktyce? O co chodzi z tymi charyzmatami? Uporządkujmy sobie kilka informacji. Jak definiuje charyzmaty nauka Kościoła katolickiego? Na początku sięgnijmy do definicji.

Aby możliwie trafnie odpowiedzieć na pytanie: czym jest Odnowa w Duchu Świętym, na czym polega jej tożsamość i w czym się przejawia, trzeba odnieść się do jej Założyciela, czyli Trzeciej Osoby Trójcy Świętej, który 2000 lat temu dany został nam jako nasz Przyjaciel, Nauczyciel i Obrońca. Mimo, że nikt Go nie widział, wszyscy wierzący doświadczają Jego niezwykłej mocy. Jest w nas sprawcą chcenia i działania zgodnie z Bożą wolą (por. Flp 2, 13), a przecież na tym właśnie polega istota życia chrześcijańskiego. Bez Jego pomocy nikt nie jest w stanie spotkać Jezusa, a tym bardziej ogłosić Go Panem swojego życia (por. 1 Kor 12, 3).

Rozdział 16. Janowej Ewangelii jest swego rodzaju powtórzeniem tego, co już wcześniej czytaliśmy w rozdziale 14. Jest więc nie tyle relacją ze słów i wydarzeń, ale przede wszystkim dojrzałą refleksją nad nimi. Ewangelista zaprasza nas do medytacji nad daną przez Jezusa obietnicą Ducha Świętego. Choć akcja rozdziału rozgrywa się w Wieczerniku po ostatniej wieczerzy, to ewangelista zapisuje ją już po zmartwychwstaniu i zesłaniu Ducha Świętego.

Od kilkudziesięciu lat możemy cieszyć się rozkwitem pobożności, adresowanej do Ducha Świętego. Jego liczne dary i fascynujące charyzmaty – zawsze służące zbudowaniu poszczególnych osób, a zwłaszcza danej wspólnoty – mogą dawać (lekko niebezpieczne) poczucie, jakbyśmy byli z Nim za pan brat. Tymczasem również w Duchu Świętym napotykamy wielki majestat i Tajemnicę, wywołującą fascynację i święte drżenie!a

Świętowanie Pięćdziesiątnicy, która w ostatnim czasie przeżywa w Kościele w Polsce prawdziwy renesans, trzeba niewątpliwie przyjąć z radością. Organizowane we wspólnotach czuwania modlitewne są znakiem odrodzenia kultu Trzeciej Osoby Trójcy Świętej. Jeszcze w ubiegłym wieku kult Ducha Świętego nie cieszył się aż takim duchowym zainteresowaniem. Praktycznie, jedyne zewnętrzne akcenty Zielonych Świąt ograniczały się do stawiania w prezbiterium brzózek, śpiewu Sekwencji czy odmawiania Nowenny przed Zesłaniem Ducha Świętego.

Przekonałem się, że dziecko trzeba traktować poważnie, jak dorosłego człowieka. Trzeba mu mówić o trudnych prawdach wiary, ale jego językiem. Warto też wzbudzać w nim pragnienia: „Wiesz, że Duch Jezusa może do ciebie przyjść i sprawić, że Pan Jezus będzie dla ciebie żywy i bardzo bliski? Chciałbyś tego?”. Przecież chrzest w Duchu Świętym jest także dla dzieci!

Pismo Święte wielokrotnie wzywa do radości. „Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu”, zachęca psalm Liturgii Godzin od samego rana, kiedy wcale jeszcze nie mamy ochoty wstać i chętnie wyrzucilibyśmy budzik za okno. „Oto jest dzień, który dał nam Pan, weselmy się i radujmy się w nim” wzywa podejmowany tak chętnie w grupach modlitewnych śpiew. Radość w Duchu Świętym jest cechą charakterystyczną królestwa Bożego (por. Rz 14,17). Radości życzy nam sam Pan Jezus

Wśród księży w Polsce i za granicą często słyszy się następujące wypowiedzi: „ja nie jestem charyzmatykiem, jestem powołany do Neokatechumenatu”; „charyzmaty to nie moja duchowość”; „charyzmatycy są ekscentryczni, ja jestem spokojnym człowiekiem”. Ponieważ jestem księdzem o niewielkim doświadczeniu (święcenia przyjąłem zaledwie dwa lata temu), w pewnym momencie zaczęło mnie to nurtować. Kogo mam słuchać? Czy powinienem być charyzmatyczny?

Czy naprawdę wierzymy w to, że Bóg zna odpowiedź na wszystkie pytania? Czy wierzymy w to, że może wskazać drogę, która nam w ogóle nie przychodzi do głowy? Kiedy człowiek staje przed potrzebą rozeznania dalszej drogi, chciałby aby wszystko przebiegło prosto i łagodnie. Ale niestety nie zawsze tak jest. Rozeznanie bywa trudem. Trudności rozeznania mogą być bardzo różne, wśród nich są takie, które leżą po stronie człowieka.

W świętowaniu Bożego Narodzenia i w dostrzeżeniu narodzin Boga pośród ludzi może nam pomóc spojrzenie na tę prawdę w świetle teologii stworzenia, gdyż w opisie stworzenia stwierdza się, że człowiek został stworzony na obraz Boga. Tekst biblijny mówi nam: Bóg rzekł: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego nam.    Z bratem Luciano Manicardi – włoskim biblistą, należącym do wspólnoty monastycznej z Bose w północnych Włoszech – rozmawia Danuta Piekarz.