W czasie pamiętnego pierwszego spotkania Balthasar i Adrienne rozmawiali o „Modlitwie Pańskiej”, a on tłumaczył jej, że zgoda na Bożą wolę oznacza oddanie się Bogu całkowicie do dyspozycji. Wówczas zapaliły się w niej wszystkie światła, jakby naciśnięty został właściwy przełącznik. Tak przyszło wewnętrzne wyzwolenie. Balthasar przygotowywał Speyr do konwersji, co wraz z warunkowym chrztem nastąpiło w dniu Wszystkich Świętych 1940 roku. Pod okiem Balthasara zaczęła uczyć się teologii...

W czasach Chrystusa oczekiwanie na Boskiego Pomazańca, który wybawi Izraela, było żywotne, a jednym z popularnych modeli mesjańskich był właśnie Mesjasz-Król. Choć sam Jezus, poza kilkoma wyjątkowymi sytuacjami, zdecydowanie odżegnywał się od tej wizji, nazywając się Synem Człowieczym, nie wszyscy przyjmowali to do wiadomości. Kiedy chciano Go obwołać królem, usuwał się z życia publicznego, aż do uspokojenia się nastrojów (por. J 6, 15). Ewangelia Janowa pełna jest jednak opisów, które sugerują królewską godność Chrystusa i jego samoświadomość w tej kwestii.

W listopadzie 1819 r. w celi klasztornej dominikańskiego zakonu w Wilnie podczas nocnej modlitwy ukazała się jaśniejąca postać o. Andrzeja Boboli SJ, późniejszego świętego. Do przestraszonego o. Alojzego Korzeniowskiego Bobola powiedział: Nie lękaj się! Bóg wysłuchał twoją modlitwę i oto jestem przed tobą, ponieważ mnie niejednokrotnie wzywałeś. Polska zmartwychwstanie, a ja zostanę jej patronem.

Postawa szacunku, docenienia własnej wartości i dążenia w kierunku własnego rozwoju, znajdują się w doskonałym związku z pierwszym i drugim Boskim przykazaniem. Na pytanie, “Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?”, Jezus odpowiada: “Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12,28-31). Drugie przykazanie wymaga, byś miłował siebie, byś posiadał wysoki poziom szacunku do siebie.

Wśród wielu rodzajów modlitwy na podkreślenie zasługuje modlitwa wstawiennicza. Modląc się za innych, zarówno żywych, jak i umarłych, wypełniamy przykazanie miłości bliźniego, wyznając, że los wszystkich jest w ręku Boga. W ten sposób wyznajemy również wiarę w Opatrzność Bożą, która obejmuje doczesność i wieczność.

Po ludziach, kiedy nie zostaje już nic – zostają groby. To one pozwalają pozbierać szczątki wiedzy o tych, którzy żyli tysiące lat przedtem, zanim na świat przyszedł Jezus. I one są dowodem na to, że już wtedy mieli przeczucie, że życie nie może kończyć się tutaj. To jeszcze nie była chrześcijańska wiara w życie wieczne. Ale możemy powiedzieć, że Bóg stwarzając człowieka, wszczepił mu przekonanie o tym, że nie jest stworzony wyłącznie dla ziemi...

Nowe zwyczaje to nie tylko przejaw amerykanizacji, która stanowi zagrożenie dla naszych rodzimych tradycji, to także kwestia komercji i promocji konsumpcjonizmu. Są one wykorzystywane przez biznes i media do zwiększenia popytu między Bożym Narodzeniem a Wielkanocą. Życie nie znosi pustki. Im bardziej w jakimś środowisku są lekceważone narodowe tradycje, religijne święta czy wartościowe obyczaje, tym łatwiej ich miejsce zajmują tradycje i obyczaje pogańskie, często powierzchowne czy wręcz szkodliwe...

W dzisiejszej Ewangelii spotykają się „dwa światy”. „Świat Jezusa” pełen jest dynamizmu, życia. Jezus przechodzi, towarzyszy my gwarliwy tłum. Ruch oznacza zmianę, zdążanie do jakiegoś celu, rozwój... „Świat Bartymeusza” jest statyczny, skazany na przyjmowanie bodźców, które płyną z zewnątrz. Niewidomy jest bierny, żebrze ludzkiej uwagi, nie uczestniczy w życiu w sposób pełny.

Na początku Księgi Rodzaju czytamy: „Rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam» (Rdz 1, 26). Dlaczego Bóg mówi w liczbie mnogiej „uczyńmy”? Chrześcijanie, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa i dane przez Niego objawienie, mają następującą odpowiedź: Bóg mówi w liczbie mnogiej, ponieważ nie jest samotnym absolutem, ale odwieczną Wspólnotą Trzech: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Trójcy. Co to jednak znaczy i co z tego wynika dla naszego życia?

Pewnego dnia odwiedził mnie kolega i zaprosił na katechezy w jednej z poznańskich parafii. Tak trafiłem do wspólnoty. Nie wiedziałem wtedy jeszcze, że to wspólnota neokatechumenalna. Po prostu usłyszałem Dobrą Nowinę i tak zaczęła się przygoda. Dzisiaj wiem, że ta droga, to takie jakby podstawy i długa droga do wiary; do tego, żeby mieć kiedyś wiarę dojrzałą. Uczę się, jak przekazywać dzieciom wiarę, modlić się, kochać żonę. Poza tym dwa razy w tygodniu mogę słuchać Słowa Bożego, a to pomaga mi rozumieć i akceptować moje życie, pracę, słabości...   Z Robertem Friedrichem, muzykiem Arki Noego, rozmawia Dorota Mazur