Czytamy dzisiaj o tym, że jakiś uczony w Prawie zapytał Jezusa o to, co ma czynić, by osiągnąć życie wieczne. Bardzo szlachetne pytanie, ale nieszczere. Wcale nie chodziło temu człowiekowi o to, że naprawdę Jezus był dla Niego autorytetem i wyczekiwał Jego odpowiedzi, by według niej postępować. Czytamy o tym, że zapytał o to, wystawiając Jezusa na próbę. Na czym polegała ta próba? Chodzi o starożytną zasadę publicznej słownej potyczki. Odbywała się ona wobec świadków, w tym wypadku był nim tłum zebrany wokół Jezusa i ci, którzy przyszli wraz z uczonym w Prawie. 

Otwarte Serce Jezusa, zraniony bok, źródło sakramentów, Miłość, która żebrze o miłość i do praktycznej miłości prowadzi, wyobrażana na tak wiele sposobów w obrazach i rzeźbach, jest zaproszeniem do pięknej duchowej drogi, która nigdy nie straci na aktualności. Kiedy papież Franciszek 24 października 2024 roku podpisał encyklikę poświęconą „miłości ludzkiej i Bożej Serca Jezusa Chrystusa”, przyjąłem ten tekst jako szczególny dar papieża...

Piotr wyznaje, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga żywego. Jezus dostrzega jego wiarę, wie, że to objawił mu sam Bóg i czyni z Piotra opokę, na której zbuduje swój Kościół. Kościół, którego bramy piekielne nie przemogą. A kim dla mnie jest Jezus? Warto sobie zadać to pytanie. Niejednokrotnie stajemy w życiu przed koniecznością opowiedzenia się po właściwej stronie. Czy zawsze jest to ta Boża strona? Czy nie przyjmuję czasami postawy „Panu Bogu świeczkę a diabłu ogarek”? Bóg jednak zna nasze serca i nic przed Nim nie ukryjemy. Wybór należy do nas.

Punktem ciężkości w duchowości nabożeństwa do Serca Pana Jezusa (i Bożego Miłosierdzia) jest osobowa relacja z Bogiem, który jest miłością. Jeśli więc mówimy o „zadośćuczynieniu” albo „ofiarowaniu”, to trzeba to rozumieć w odniesieniu do mistycznego zjednoczenia z Chrystusem, które było udziałem świętych: Marii Małgorzaty i Faustyny. Nie w mocy aktów człowieka, ale wyłącznie mocą Jego ofiary dokonuje się nasze odkupienie. Ponieważ nic nie dzieje się z magicznym automatyzmem, z pominięciem wolnej decyzji człowieka, objawienie bezkresnej miłości Bożego Serca jest apelem do nawrócenia serc ludzkich.

„Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”. Trudna jest ta mowa. Czy możliwa do wykonania?

Pobożny Żyd prosi Jezusa, by pokazał uczniom Boga. Jak zobaczyć niewidzialne? Jak zobaczyć transcendentne? Jak prawowierny Żyd, który ma zakaz przedstawień Boga, może sformułować taką prośbę? O co w ogóle chodzi Filipowi? Myślę, że w jego prośbie nie chodzi o pokazanie czegoś w tym sensie, w jakim mówimy: pokaż mi tę książkę lub pokaż tamto zdjęcie. Ani też nie ma tu nic z tego, gdy proponujemy komuś: przedstawię ci tego człowieka, sam zobaczysz, że to ktoś wyjątkowy. Raczej chodzi o udział w spojrzeniu Jezusa.

Istnieje intymna i szczególna więź pomiędzy dwoma Sercami, Jezusa i Maryi. Przebite Serce Pana jest symbolem tego co wewnętrzne i jednocześnie stanowi symbol miłości i świetliste centrum, ukazując jedność trzech głównych tajemnic wiary: Trójcy Świętej, Wcielenia i Odkupienia. Bóg w centralnym momencie historii zbawienia, na krzyżu Chrystusa, posłużył się symbolem serca, aby w nim całość tajemnic wiary ukazała się w swej spójności.

Rozdział 16. Janowej Ewangelii jest swego rodzaju powtórzeniem tego, co już wcześniej czytaliśmy w rozdziale 14. Jest więc nie tyle relacją ze słów i wydarzeń, ale przede wszystkim dojrzałą refleksją nad nimi. Ewangelista zaprasza nas do medytacji nad daną przez Jezusa obietnicą Ducha Świętego. Choć akcja rozdziału rozgrywa się w Wieczerniku po ostatniej wieczerzy, to ewangelista zapisuje ją już po zmartwychwstaniu i zesłaniu Ducha Świętego.

Serce Jezusa, Serce Boga-Człowieka, jest – jak u każdego człowieka – fizycznym organem odpowiedzialnym za podtrzymywanie życia, ale jest też rozpoznawane jako sama istota, centrum istnienia ludzkiego. U Chrystusa jest ponad wszystko Sercem Osoby Boskiej, to jest Słowa Wcielonego. Serce Jezusa nie jest czczone w jego wymiarze fizycznym, jako serce człowieka, ale że jest Sercem Boga-Człowieka, Wcielonego Syna Bożego, odbiera boską cześć, jaką otaczany jest Chrystus, Syn Boży, który stał się człowiekiem.   O kulcie Serca Jezusowego, który wyrasta z przekazu Ewangelii św. Jana: z przebicia boku Chrystusa na krzyżu - mówi bp. Henryk Ciereszka w rozmowie z Ireną Świerdzewską

Imię Boga to Jestem (Wj 3,14) – w domyśle: „z wami” (por. słynne Imanu-El, Iz 7,14). Święty Augustyn po swym nawróceniu napisał w dziesiątej księdze „Wyznań”: „Piękności tak dawna, a tak nowa. (…) W głębi duszy byłaś, a ja się błąkałem po bezdrożach. (…) Ze mną byłaś, a ja nie byłem z Tobą” (tłum. Z. Kubiak). Chrystus oferuje nam powrót do samych siebie – tak jak „wrócił do siebie” syn marnotrawny z przypowieści (eis heauton elthon, Łk 15,17) – żeby odkryć i zaakceptować tę bliskość.