logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Maryjo, wspomóż!
 


24 maja obchodzimy w kalendarzu liturgicznym święto Matki Bożej Wspomożenia Wiernych sięgające swymi korzeniami początków chrześcijaństwa.
 
Szafarka Łask
 
Pierwszym, który Maryję nazwał Wspomożycielką, był św. Efraim (zm. 373 r.) – diakon i Doktor Kościoła. „Maryja jest orędowniczką i wspomożycielką dla grzeszników i nieszczęśliwych” – zapisał. Żyjący w tym samym czasie św. Grzegorz z Nazjanzu (zm. ok. 390 r.) również nazywał Matkę Bożą „nieustanną i potężną Wspomożycielką”. Ojcowie Kościoła uznawali Najświętszą Maryję Pannę za Szafarkę wszelkich Bożych łask. Zwracający się do Niej wierni bezustannie doświadczali Jej pomocy i opieki, dlatego na całym świecie zaczęły powstawać sanktuaria pod wezwaniem Maryi Wspomożycielki, Maryi od pomocy czy Maryi Łaskawej.
 
Wspomożenie wiernych
 
W Europie krajem, w którym kult Matki Bożej Wspomożycielki był najsilniej rozwinięty, stała się Bawaria. Zbudowany w 1624 r. w Padawie kościół noszący Jej wezwanie gromadził liczne rzesze pątników zanoszących prośby i błagania przed  cudowną figurą Matki Bożej, będącą kopią znanego obrazu Cranacha. Wkraczając w progi kościoła pielgrzymi witali Ją słowami: Maria hilt! (Maryjo, wspomagaj!).
 
Po zwycięstwie floty chrześcijańskiej nad Turkami w bitwie pod Lepanto (7 października 1571 r.) papież Pius V włączył do Litanii Loretańskiej wezwanie: „Wspomożenie wiernych, módl się za nami!”.
 
Zaś jako votum wdzięczności za wiktorię wiedeńską (1683 r.) papież Innocenty XI założył w kościele św. Piotra w Monachium bractwo Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, które szybko awansowało do rangi arcybractwa.
 
Liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych zostało ustanowione w 1815 r. przez Piusa VII.  W roku 1814 papież został uwolniony z więzienia w Fontainebleau, gdzie był przetrzymywany z rozkazu Napoleona. Rok później, dziękując za opiekę Matki Bożej nad kościołem, wprowadził to święto w diecezji rzymskiej i Watykanie, wyznaczając jego obchód na 24 maja, czyli rocznicę swego powrotu do Wiecznego Miasta.
 
Medalik Maryi Wspomożycielki
 
Do rozpowszechnienia kultu Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych w sposób szczególny przyczynili się salezjanie. Św. Jan Bosko zawsze w trudnych chwilach wzywał Maryję jako Wspomożycielkę i bywał wysłuchany. W dowód wdzięczności zbudował w Turynie ku Jej czci  macierzysty kościół swojego zgromadzenia. Konsekracji świątyni dokonano w roku 1868. Don Bosco  zaczął rozpowszechniać też medalik Maryi Wspomożycielki. Umieszczona na nim  postać Matki Bożej, wzorowana była na obrazie z ołtarza głównego turyńskiego sanktuarium. Zanotowano wiele niezwykłych łask otrzymywanych przez osoby go noszące i nadal cieszy się popularnością.
 
Totus Tuus
 
Wielkim czcicielem Matki Bożej Wspomożycielki był salezjanin, prymas Polski kardynał August Hlond oraz jego następca, kardynał Stefan Wyszyński. 5 września 1958 r. dzięki jego staraniom episkopat Polski wniósł do Stolicy Apostolskiej prośbę o wprowadzenie święta Maryi Wspomożycielki Wiernych w polskim kalendarzu liturgicznym. Biskupi chcieli w ten sposób podkreślić, że naród polski od wieków nie tylko wyróżniał się wielkim nabożeństwem do Najświętszej Maryi Panny, ale wielokrotnie doświadczył Jej opieki i cudów w chwilach trudnych i po ludzku beznadziejnych. Wspomożycielka umiała je rozwiązać. Św. Jan Paweł II  zawierzył siebie i swój pontyfikat opiece i wspomożeniu Matki Bożej słowami dewizy: Totus Tuus. 13 maja 1981 r. na placu św. Piotra w Watykanie, gdy jedna – ludzka – ręka zamachowcy strzelała, druga – Matczyna – zmieniła bieg kuli. Słowa dewizy papież kilkakrotnie powtórzył w swoim testamencie. Pochodzą z Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny św. Ludwika Marii Grignion de Montfort (1673-1716). Modlitwa ta brzmi: Totus Tuus ego sum et omnia mea Tua sunt. Accipio Te in mea omnia. Praebe mihi cor Tuum, Maria. W przełożeniu na język polski znaczą: Jestem cały Twój i wszystko, co moje, do Ciebie należy. Przyjmuję Ciebie całym sobą. Daj mi Swoje Serce, Maryjo.
 
Mariola Wiertek
 
O Maryjo, niebieska Wspomożycielko!
Z bezgraniczną ufnością zwracam się do Ciebie w ciężkim utrapieniu, jakim Bóg w Opatrzności swojej nawiedzić mnie raczył.
Z Królewską hojnością rozlewasz bez miary potoki łask na wierne sługi swoje, w Tobie więc pokładam całą moją nadzieję, a rzucając się pokornie do stóp Twoich, polecam Ci z całą gorącością ducha moją prośbę (wymień ją).
Czuję o Najświętsza Panienko, że nie zasłużyłam(-em) na Twoje zmiłowanie z powodu grzechów moich!
Ty jednak, o litościwa Matko Maryjo, nie pamiętaj o nich, usłysz wołanie zbolałego serca i daj upragnioną łaskę, a Ja ze swej strony postanawiam służyć odtąd wiernie Tobie i Twojemu Boskiemu Synowi dopóki mi  życia stanie.
Amen.

www.franciszkanie.pl