Sobota, 20 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Agnieszki, Amalii, Teodora, Bereniki, Marcela – wyślij kartkę
Agnieszki, Amalii, Teodora, Bereniki, Marcela – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Ks. Mariusz Pohl
Zrozumieć Wielki Tydzień
Już wkrótce Wielkanoc, najważniejsze święta w całym roku liturgicznym Kościoła. Celebracje liturgiczne Wielkiego Tygodnia mają swoją głęboką wymowę i logikę. Niestety, często umyka to naszej uwadze i z konieczności koncentrujemy się na estetycznym lub tylko uczuciowo-pobożnościowym uczestnictwie w nabożeństwach, bez głębszego zaangażowania płynącego ze świadomej wiary i zrozumienia liturgii. Dlatego warto prześledzić główne wątki Triduum Sacrum - Wielkiego Tygodnia.
Niedziela Palmowa
Niedziela Palmowa jest wstępem i niejako zapowiedzią Wielkiego Tygodnia. Najpierw wspominamy tryumfalny wjazd Chrystusa do Jerozolimy. Procesja z poświęconymi palmami przypomina entuzjazm tłumów, witających Króla wjeżdżającego pokornie na osiołku do Jerozolimy. Nie powinniśmy jednak dać się zwieść tym zewnętrznym objawom entuzjazmu i głośnemu, radosnemu "Hosanna". Ci sami ludzie, którzy teraz Chrystusa witali, za kilka dni będą równie głośno krzyczeć: "Ukrzyżuj Go! Nie mamy króla poza cezarem!".
Przypomni nam o tym wstrząsający opis Męki Pańskiej, czytany w czasie Mszy Świętej. To kontrastowe zestawienie radosnego uwielbienia z nienawiścią musi nas pobudzić do refleksji nad zmiennością i niewiernością człowieka, każdego z nas. Jak łatwo i jak szybko zło wypiera z nas dobro, jak blisko jest od podziwu do nienawiści, jak niestała jest nasza wiara, podatna na wpływ innych i reakcje tłumu.
Wielki Czwartek
Wielki Czwartek, początek trzech najświętszych dni roku kościelnego, to pamiątka Ostatniej Wieczerzy, a zarazem święto Eucharystii i kapłanów. Wtedy bowiem, przy Ostatniej Wieczerzy, Chrystus ustanowił sakrament swego Ciała i Krwi oraz sakrament kapłaństwa.
Po wieczerzy, prosto z Wieczernika, Chrystus z apostołami udał się na Górę Oliwną, do Gethsemani, aby się modlić. W osamotnieniu przeżywał straszliwy lęk i krwawe poty, nie tyle przed śmiercią, ile przed ludzką grzesznością i obojętnością. Zaraz potem został wydany przez Judasza i uwięziony. Dlatego liturgia wielkoczwartkowa kończy się procesją z przeniesieniem Najświętszego Sakramentu do tzw. Ciemnicy, gdzie można towarzyszyć Chrystusowi na adoracji.
Wielki Piątek
W Wielki Piątek nocą, wbrew prawu, w krzycząco niesprawiedliwym procesie przed żydowską Najwyższą Radą, Chrystus został skazany na śmierć za bluźnierstwo. Przejmującym, przemawiającym naocznie do wyobraźni świadectwem Męki Chrystusa jest tzw. Całun Turyński – płótno z tajemniczym wizerunkiem Ukrzyżowanego Człowieka. Historia całej męki jest tam zapisana wyraźnymi, krwawymi śladami.
W Wielki Piątek nie odprawia się Mszy Świętej. Ołtarz jest obnażony, milczą organy i dzwony. Liturgia zaprasza nas do rozważania opisu Męki Pańskiej, a później do uczczenia krzyża świętego. Podkreśla jednak bardziej chwałę odkupienia przez krzyż, niż poniżenie przez mękę. Wspominając śmierć Chrystusa, musimy pamiętać, że nie była ona dla Niego klęską czy niespodzianką, lecz dobrowolnym wypełnieniem zbawczych planów Boga. Śmierć Chrystusa była ostatecznie zwycięstwem i została opromieniona blaskiem Zmartwychwstania.
Liturgia rozpoczyna się milczącą adoracją, celebransi leżą przed ołtarzem twarzą na ziemi. Potem w skupieniu jeszcze raz wsłuchujemy się w opis Męki Pańskiej. W tym najważniejszym momencie Bożego zmiłowania przedstawiamy Bogu potrzeby całej ludzkości w rozbudowanej modlitwie powszechnej, o starożytnym rodowodzie. Po uroczystym wniesieniu, trzykrotnej aklamacji i odsłonięciu oraz adoracji krzyża św. z ucałowaniem – następuje obrzęd Komunii Świętej. Na zakończenie, w procesji z kołatkami i śpiewem, przenosi się Najświętszy Sakrament w monstrancji otulonej białym welonem-całunem do Ołtarza grobu Pańskiego, aby noc spędzić na czuwaniu, adoracji i modlitwie. Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel świata, spoczywa martwy w grobie. Wystawiony do adoracji i ucałowania krzyż jest milczącym znakiem miłości do końca.
Wielka Sobota
Wielka Sobota jest dniem pustki i milczenia. Nie ma żadnej liturgii. Wierni nawiedzają jedynie grób Pański i trwają na milczącej adoracji oraz zgodnie ze starą tradycją przynoszą do poświęcenia potrawy na stół wielkanocny. Święconka przypomina nam, że wszystkie środki do życia – i cielesnego, i duchowego – zawdzięczamy Zmartwychwstałemu.
Wigilia Paschalna i Niedziela Zmartwychwstania
Według starożytnego zwyczaju, świętowanie uroczystości zaczynano poprzedniego dnia po zachodzie słońca tzw. wigilią. I choć obrzędy liturgiczne sprawuje się w sobotę wieczorem, to jednak czas ten "nie należy" już do Wielkiej Soboty, lecz do Niedzieli Wielkanocnej.
Po dwóch dniach powściągliwości, obrzędy liturgiczne są rozbudowane, uroczyste i niezwykle bogate w symbole i treści. Jest to pamiątka Paschy Nowego Przymierza, czyli przejścia ze śmierci do życia przez Zmartwychwstanie Chrystusa. Tej nocy przybliżą nam tę zbawczą tajemnicę cztery symbole: światło, słowo Boże, woda chrztu i uczta życia oraz uobecnią ją realnie dwa sakramenty: chrzest i Eucharystia.
Znaczenie światła widzi się pełniej w zestawieniu z ciemnością. Dlatego liturgia powinna się rozpocząć nocą, gdy w kościele i na zewnątrz zapanuje ciemność. Od poświęconego ognia z ogniska zapala się paschał, od którego później zapalamy swoje świece, stopniowo rozświetlając ciemności światłem Chrystusa. Symbolikę światła, świecy paschalnej i Wielkiej Nocy wyjaśnia śpiew starożytnego Orędzia Paschalnego.
Liturgia Słowa Bożego w kilku czytaniach przypomina nam najważniejsze wydarzenia historii zbawczej, uwieńczonej Zmartwychwstaniem Chrystusa. Na Gloria – biją znów dzwony, a radosne Alleluja obwieszcza nam, że Chrystus zmartwychwstał.
Liturgia chrzcielna od pierwszych wieków Kościoła była najuroczyściej sprawowana właśnie w czasie świąt Wielkanocnych. Chrzest to symboliczne zanurzenie w śmierci Chrystusa i zmartwychwstanie człowieka do nowego życia w Chrystusie. Uroczyste poświęcenie wody chrzcielnej, Litania do Wszystkich Świętych, ewentualne udzielenie sakramentu chrztu i uroczyste odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych powinny nas zbliżyć jeszcze bardziej do Chrystusa – Źródła Życia.
Liturgia Eucharystii nawiązuje bezpośrednio do starotestamentalnej uczty paschalnej w noc poprzedzającą wyzwolenie z niewoli egipskiej. Krew baranka paschalnego uchroniła Izraelitów przed śmiercią pierworodnych, a spożywana w pośpiechu uczta miała być wieczną pamiątką wyzwolenia z niewoli i przymierza z Bogiem. Baranek Nowego Przymierza, Chrystus, który przechodzi ze śmierci do życia, wyzwala nas wszystkich z niewoli grzechu i śmierci. Eucharystia jest wieczną pamiątką i uobecnieniem Jego ofiary. Uczestnicząc w niej, przystępując do Komunii św. i posilając się Jego Ciałem, otrzymujemy dar życia i wolności dzieci Bożych. Jesteśmy odkupieni!
Zobacz także
ks. Jacek Poznański SJ
Gdy Jezus przekazywał uczniom słowa „Ojcze nasz…”, zapewne chciał, by często je powtarzali. I rzeczywiście, pierwsi chrześcijanie odmawiali tę modlitwę głośno kilka razy dziennie. Stanowiła ona centrum ich modlitewnego życia. Już wtedy przeczuwali, że takie powtarzanie może przerodzić się w czynność automatyczną. Dlatego dbali o to, by ciągle zgłębiać ich treść, na nowo odczytywać znaczenie wypowiadanych słów i wyrażeń, ożywiać użyte w modlitwie obrazy.
Justyna Majewska
Jezus Chrystus powołał do służby w swoim Kościele nie aniołów, lecz ludzi. Synom Adama dał moc odpuszczania grzechów i głoszenia Dobrej Nowiny. Osoby konsekrowane wybrane są z ludu. Jaki zaś lud, tacy kapłani. To krew z naszej krwi i kość z naszej kości.
Agnieszka Pioch-Sławomirska
Lęk ekologiczny może pogłębiać się tym bardziej, im głębiej ktoś uświadamia sobie ogrom obecnych i przyszłych strat w środowisku naturalnym oraz ogrom zagrożeń związanych ze zmianą klimatu, im bardziej czuje się bezsilny i niepewny jutra w związku ze zmianą klimatu i wreszcie, im bardziej czuje się bezradny, czyli nie znajduje sposobu czy choćby wiary w to, że można zatrzymać zmianę klimatu i jej negatywne konsekwencje...
Z dr Marzeną Cypryańską-Nezlek o tym, kiedy strach bywa sojusznikiem, wpływie zmian klimatycznych na zdrowie psychiczne i działaniu, które jest lepsze niż paraliżujący lęk, rozmawia Agnieszka Pioch-Sławomirska
