Alfa, Leonii, Tytusa, Elfega, Tymona, Adolfa – wyślij kartkę
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
Nowe niebo i nowa ziemia
Czy u końca czasów i po sądzie ostatecznym ziemia zostanie zniszczona?
Ostatnie słowo w Piśmie Świętym zachowuje nadzieja odnowienia świata, oczekiwanie nowego nieba i nowej ziemi. Nowe stworzenie, w odróżnieniu od pierwszego, nie będzie stworzeniem powstałym z nicości. Nowe stworzenie dokona się na pierwszym stworzeniu, oznacza więc nie zagładę i koniec, lecz dopełnienie świata. Bóg jest bowiem wiemy także swemu stworzeniu. Przeminie zniekształcona przez grzech, złudna często i zwodnicza dla człowieka postać tego świata (por. l Kor 7, 31). Wszystkie wypowiedzi-obrazy końca świata, zawartego w Nowym Testamencie, nie mówią nam nic o konkrecie przyszłego, nowego świata. Oczekujemy z nadzieja nowego nieba i nowej ziemi (por. Iz 65, 17; 2 P 3, 13; Ap 21, l), bo "wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia" (Rz 8, 22).
Fr. Justin - "Rosary Hour"
http://www.rosaryhour.net/
Każdy dobry czyn, wierność Bożym przykazaniom, trud codziennej modlitwy, troska o to, aby zawsze być w stanie łaski uświęcającej, powstawanie z każdego śmiertelnego grzechu w sakramencie pokuty, przyjmowanie czystym sercem Jezusa w Eucharystii – wszystko to sprawia, że człowiek otwiera się na działanie Bożego Ducha. Wtedy Duch Święty przezwycięża w nas wszelki grzech, pychę i egoizm, obdarza nas życiem wiecznym, wolnością, miłością i sprawia, że stajemy się „uczestnikami Boskiej natury” (2 P 1,4).
