Poczucie winy

Jakże często paraliżuje nas poczucie winy. Przypomina drapieżne zwierzę, które stanęło na naszej drodze i patrzy nam w oczy. Zamiast zmierzyć się z tym, że wyrządziliśmy komuś krzywdę, chowamy się przed prawdą. Staramy się za wszelką cenę uniknąć sytuacji, w której będziemy musieli przeprosić za nasze przewinienia. Łatwo jest w złości obrazić bliźniego, jakże jednak trudno powiedzieć mu „przepraszam”. Zadośćuczynienie winy tym różni się od poczucia winy, że to pierwsze prowadzi do naprawy wyrządzonych szkód, a to drugie jest jałowym samokarceniem i ucieczką.

Panie Jezu, Ty w słowach Ewangelii uczysz mnie, jak mam dojrzewać w człowieczeństwie. A ja często nie potrafię sprostać prawu miłości. Wciąż ranię bliźnich słowem, myślą, uczynkiem i zaniedbaniem. Pomóż mi z odwagą przyznawać się do błędów i prosić o przebaczenie.