logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
ks. Zygmunt Podlejski
Kultura serca
Czas Serca
 


Bartymeusz, syn Tymeusza spod Jerycha, dotknięty był ślepotą. Z „reportażu” św. Marka wynika, że nie był niewidomym od urodzenia. (...) dzielił los żebraków, wyobraźnią jednak ciągle wracał do tamtych lat, kiedy mógł chłonąć oczami fascynującą rzeczywistość. Gdy się dowiedział, że Jezus przybył do Jerycha, krzyczał co sił: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”. Jezus kazał Bartymeusza zawołać.

Niewidomy zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i stanął przed Panem. Zapytany, czego pragnie, odpowiedział: „Rabbuni, żebym przejrzał”.
 
Widzieć sercem
 
Nie móc widzieć oczami jest na pewno nader trudne. Bartymeusz błagał o zlitowanie i pomoc. Gorsza jednak jest ślepota serca. Cierpi na nią o wiele więcej ludzi, niż jest dotkniętych ślepotą oczu. Ociemniali na duszy nie przyjmują jednak swego kalectwa do wiadomości. Antoine de Saint-Exupery w uroczej opowieści Mały książę każe lisowi wygłosić następujące słowa: „Oto moja tajemnica. Widzi się naprawdę tylko sercem. To, co istotne, jest przed oczami zakryte”.
 
W Biblii pojęcia „poznać” i „kochać” są używane zamiennie. Adam poznał Ewę, co zaowocowało potomstwem. Żeby naprawdę poznać, trzeba kochać; żeby naprawdę pokochać, trzeba poznać. Trzeba poznać odrębność, inność człowieka, jego niepowtarzalną wartość, żeby go zaakceptować, uznać. Nie ma uznania bez poznania. Nie ma miłości bez uznania.
 
Serdeczne zainteresowanie
 
Buddyści mówią o tak zwanej kulturze serca, która jest podstawą prawdziwej, wewnętrznej wolności i drogą do pełni człowieczeństwa. Kultura serca manifestuje się najpierw jako serdeczne zainteresowanie, serdeczne skierowanie uwagi na wszystkie żywe stworzenia; zawiera chęć ich poznania, zbliżenia się do nich i zaakceptowania. Bez spontanicznego, pozytywnego stosunku do ludzi, zwierząt i świata trudno mówić o kulturze serca.
 
Innym jej przejawem jest współczucie z ludźmi i wszystkimi żywymi stworzeniami. Mahatma Gandhi na pewnym etapie swego wewnętrznego rozwoju nie zabił świadomie żadnego, nawet najmniejszego stworzenia. Był przekonany, że wszystko, co Pan Bóg stworzył, jest konieczne, sensowne i ze sobą w przedziwny sposób powiązane. Nakaz niezabijania jest znakomitym punktem wyjścia do współczucia, do pewnego rodzaju solidarności, która rodzi się w sercu. Mówi się czasem o ludziach, że są bez serca, że mają serca z kamienia lub zatwardziałe. Takim typom daleko do wewnętrznej wolności, nie wspominając o pełni człowieczeństwa.
 
Radość i współradość
 
Kolejne cechy kultury serca to radość i współradość. Jest to czysty dar Boga. Fascynacja, zdziwienie, oszołomienie towarzyszące zainteresowaniu, poznaniu i współczuciu rodzą radość, która umożliwia wtopienie się w otaczające nas cuda i wyrabia w nas zdolność przeżywania każdej chwili sensownie, harmonijnie, zgodnie z tajemniczym planem wpisanym w postrzeganą rzeczywistość. Jedynym, czystym, niezmąconym źródłem radości jest miłość. Święty Franciszek z Asyżu doskonale sprawę zrozumiał. Czerpał nieustanną radość z serdecznego kontaktu z wszystkimi stworzeniami, radość będącą „przedłużeniem” miłości, jej głównym produktem. Nie ma radości bez miłości. Radość niezakorzeniona w miłości jest zwykłym hałasem, rozwydrzeniem lub tym rodzajem wesołości, który Niemcy określają mianem Schadenfreude – radości z cudzego nieszczęścia, z cudzej krzywdy.
 
Wewnętrzny spokój
 
Ostatni aspekt kultury serca to wewnętrzny spokój, równowaga umysłu, określane jako równowaga ducha. Jest to siła, która budzi respekt. Wewnętrzny spokój i równowaga umysłu czynią człowieka bardziej wolnym. Ten rodzaj wolności jest z kolei warunkiem dobrego samopoczucia, a nawet szczęścia. Równowaga ducha pozwala człowiekowi przyjmować wszystko, co go spotyka, z pewną godnością, zwłaszcza te atawizmy i fenomeny, na które nie ma wpływu, których nie jest w stanie zmienić lub skorygować. Jest to wyraz zaufania do Stwórcy, do kochającego Ojca, który ostatecznie wszystko „dobrze uczynił”, choć człowiek nie jest w stanie pojąć Jego niezmierzonych zamiarów.
 
„Widzi się naprawdę tylko sercem”. Jezus otworzył Bartymeuszowi, synowi Tymeusza, oczy i serce, skoro żebrak spod Jerycha po tym wydarzeniu poszedł za Nim. Pójść za Chrystusem znaczy patrzeć na Boga, ludzi i świat oczami serca, czego należy sobie koniecznie wzajemnie życzyć.
 
ks. Zygmunt Podlejski
 
Zobacz także
ks. Rafał Masarczyk SDS
"...średniowieczne porównanie Alana z Lille: Bóg jest jak kula, której środek jest wszędzie, a obwód nigdzie."
 
Dorota Korwin-Piotrowska
Samotność jest jak cisza – może zmierzać do ludzi albo od ludzi. Z samotnością, jak z ciszą, czasem trudno się pogodzić, a czasem nie można się bez niej obejść. Poza tym samotność, niczym cisza właśnie, może być po prostu niezauważalnym tłem – jako część egzystencji i zarazem forma komunikacji z samym sobą i światem. Jednak może być także wyróżniającą się na tle codzienności figurą, znakiem domagającym się rozpoznania – gdy zaczyna być dostrzegalna, doskwiera, burzy relacje. Samotność nie ma jednego, obiektywnego wymiaru, bywa warunkiem, ale i zagrożeniem duchowego zdrowia. 
 
Henryk Bejda
Pod koniec XIX wieku podróżowała po Europie grupa złożona z setek kowbojów i Indian, wielu koni, krów, mułów, bizonów oraz dyliżansu. Ludzie i cała ta zwierzęca menażeria brali udział w przedsięwzięciu artystycznym zwanym "Buffalo Bill's Wild West". Niezwykły show, który mogli oglądać mieszkańcy Anglii, Francji i Włoch, składał się z prezentacji życia na Dzikim Zachodzie, popisów jeździeckich i strzeleckich, odgrywania napadu na dyliżans...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS