logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Marcin Majewski
Jezus - Król chwały!
Posłaniec
 


Jezus - Król chwały!

Psalm 24 jest jednym z najpiękniejszych psalmów w Psałterzu. Jest on hymnem pochwalnym na cześć Boga jako zwycięskiego Króla. Starożytny ten hymn, ułożony przez autora natchnionego jeszcze przed niewolą babilońską, wykorzystywany był w liturgii Izraela, w uroczystej procesji wniesienia Arki Jahwe do świątyni; był zatem wyrazem najgłębszej czci i wiary ludu Bożego Starego Testamentu w Jahwe.

Hymn we wstępie przypomina Boży akt stworzenia świata. Bóg jest Panem ziemi, jej Władcą, ponieważ ją stworzył. Część środkowa dydaktyczna część psalmu stawia uczestnikom liturgii wymagania natury moralnej. Pielgrzymom zdążającym do Jerozolimy na uroczyste Święto Poświęcenia Świątyni, podczas którego dokonywano Intronizacji Jahwe, ciągle towarzyszyło pytanie: Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu? Psalmista stawia naprawdę wysokie wymagania moralne: Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, który nie skłonił swej duszy ku marnościom i nie przysięgał fałszywie.

W trzeciej części następuje bardzo dynamiczny liturgiczny dialog pomiędzy kapłanami i wiernymi lub prowadzony przez chór: Bramy, podnieście swe szczyty, unieście się, odwieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały! "Któż jest tym Królem chwały?" Pan dzielny i potężny, Pan potężny w boju. Bramy, podnieście swe szczyty, unieście się, odwieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały! "Któż jest tym Królem chwały?" Pan Zastępów, On jest Królem chwały. Dialog ten obrazuje, jak Bóg Król, uobecniony w znaku Arki, procesyjnie wkracza do świątyni. Serca uczestników liturgii przepełnia niezwykła świadomość, że to sam Bóg, dla którego tronem jest niebo, a podnóżkiem ziemia (Iz 66,1), ma wstąpić w progi ludzkie i zamieszkać między ludźmi.

Potężne bramy świątyni okazują się zbyt małe i niskie dla "tak wielkiego Króla" (Ps 95,3; 47,3; 48,2n; Tb 13,16n), dlatego rozlega się wołanie: Bramy, podnieście swe szczyty, aby mógł wkroczyć Król chwały! Uroczystości tej towarzyszy atmosfera podniosłości i niezwykłej wprost radości, o czym wymownie świadczą psalmy intronizacyjne (Ps 47; 93; 96; 97; 98; 99). Przy radosnym akompaniamencie okrzyków zgromadzonego ludu, przy graniu rogów i śpiewie psalmów, wśród entuzjastycznego klaskania w dłonie (elementy liturgii Intronizacji) Bóg Król przychodzi do swego ludu. W Psalmie 68., nawiązującym do tego święta, czytamy: Boże, widać Twoje wejście, wejście Boga mego, Króla mego do świątyni. Druga Księga Samuela (6,12-15) opisuje wydarzenie historyczne wspominane przez Izraela w tym święcie, kiedy to król Dawid wśród radosnych okrzyków, grania na trąbach, tańca sprowadził Arkę tron Jahwe, Króla Zastępów do Miasta Świętego (1Krn 16,1-36).

Gdy już Bóg Król zajmie miejsce na swym tronie w świątyni - na Arce, wierni śpiewają Psalm 95: Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, wznośmy okrzyki na cześć Opoki naszego zbawienia, przystąpmy z dziękczynieniem przed Jego oblicze, radośnie śpiewajmy Mu pieśni! Albowiem Pan jest wielkim Bogiem i wielkim Królem ponad wszystkimi bogami (ww. 1-3). Po wyznaniu wiary w królewską godność Boga następuje akt hołdu, adoracji najwyższego Władcy: Wejdźcie, padnijmy na twarze, uwielbiajmy, zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył (w. 6) - końcowy element rytuału intronizacyjnego.

Liturgia ta jest zarazem zapowiedzią przyjścia Mesjasza. Tak właśnie wkroczy do Jerozolimy i do świątyni Mesjasz, Król Pokoju. To nie będzie już Arka tron Jahwe, symbolizujący Jego duchową obecność, ale sam Bóg-Człowiek, Król nieba i ziemi wstąpi na świętą górę Syjon. Prorok Zachariasz opisuje ten moment: Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny jedzie no osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy. (...) Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi (Za 9,9n.). Proroctwo to, co do najdrobniejszych szczegółów, wypełnił Jezus Król. Aby nie było wątpliwości, że to o Nim prorokował Zachariasz, Jezus tak reżyseruje swój tryumfalny wjazd na osiołku do Jerozolimy, że uczniowie i lud od razu rozpoznają tę niezwykłą i tak wyczekiwaną chwilę: Całe mnóstwo uczniów poczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I wołali głośno: "Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach!" (Łk 19,37n).

Psalm 24 już od początku w Kościele interpretowany był chrystologicznie, tzn. jako hymn na cześć Chrystusa Króla. Znana jest dobrze apokryficzna interpretacja, która dialog zawarty w psalmie wkłada w usta otchłani i szatana i aniołów. Chrystus, umarłszy na krzyżu, zstępuje do otchłani jako zwycięski Król chwały i roztrzaskuje bramy piekieł, uwalniając sprawiedliwych Starego Testamentu. Chrystologicznie interpretują psalm również Ojcowie Kościoła. Według Świętego Grzegorza z Nyssy natchniony psalmista w tekście tym opisuje wniebowstąpienie Chrystusa dzień ostatecznego tryumfu i królewskiej Intronizacji Jezusa Króla. Grzegorz pisze: Dalszy ciąg tego psalmu (chodzi o nasz podniosły dialog z Psalmu 24) jest może nawet bardziej wzniosły niż sama nauka Ewangelii. Ona bowiem opowiedziała życie Pana na ziemi i Jego powrót do nieba, a ten wzniosły Prorok, wyszedłszy poza samego siebie (...) miesza się między moce nadświatowe i przytacza nam ich słowa śpiewane wtedy, gdy odprowadzając wracającego Pana rozkazują aniołom przebywającym na ziemi (...) podnieść bramy, mówiąc: "Podnieście, książęta, bramy wasze, i podnieście się wy, odwieczne podwoje, a wejdzie Król chwały". Według czcigodnego Bedy psalmista wyznaje Chrystusa jako Króla chwały. To określenie pada aż pięciokrotnie. Autor natchniony pragnie przez to obudzić specjalną cześć dla Jezusa Króla, który włada całym stworzonym światem.

Teksty te, nawiązując do psalmu i do opisywanego w nim wydarzenia, wykorzystuje także w swej modlitwie Liturgia Godzin. Oto cztery antyfony z Wezwania i z Godziny czytań na wszystkie niedziele Adwentu a więc czasu oczekiwania na przyjście Chrystusa: * Uwielbiajmy Pana i Króla, który do nas przyjdzie. * Oto Król najwyższy przybędzie z wielką mocą, aby zbawić wszystkie narody, alleluja. * Ciesz się i wesel, córo Jeuzalem: Oto twój Król przychodzi do ciebie. Nie lękaj się, Syjonie, bo wkrótce nadejdzie twoje zbawienie. * Oczyśćmy nasze serca na przyjście najwyższego Króla; stawajmy się godni wyjść Mu na spotkanie, bo nie będzie zwlekał i wkrótce nadejdzie.
Chrystus jest Królem Wszechświata, Królem chwały. Aniołowie wierzą i wielbią, złe duchy wierzą i drżą. Tylko człowiek musi jeszcze uwierzyć, wybrać i uwielbić. Ale ta wiara wymaga: rąk nieskalanych i czystego serca.

Marcin Majewski

 
Zobacz także
Monika Białkowska
Nazwa rorat ma korzenie w starej pieśni, zaczynającej się od łacińskich słów "rorate cali desuper". Msza roratnia nie jest Mszą jak każda inna. Zgodnie z definicją powinna być odprawiana o wschodzie słońca, ku czci Najświętszej Maryi Panny. Niewygodna dla współczesnych pora ma swoje głębokie, teologiczne uzasadnienie...
 
Michał Gryczyński
Niedziela Palmowa jest dniem wyjątkowym nie tylko z powodu radości zawieszającej na chwilę poważny nastrój Wielkiego Postu, ale również dlatego, że rozpoczyna Wielki Tydzień, a więc najważniejsze dni w roku liturgicznym. Ale ponad rozkołysanymi palmami w rękach wiwatujących tłumów słuchać już krzyk tych samych ludzi: ukrzyżuj Go!, a na horyzoncie widać zarys Krzyża wzniesionego na Golgocie. 
 
Dariusz Piórkowski SJ

Człowiek, który w dzisiejszej Ewangelii przychodzi do Jezusa, jest bardzo szczery. Szuka Boga z usilnością. Nurtuje go pytanie o życie wieczne, czyli o obecność Boga teraz i po śmierci. I zależy mu nie tyle na wiedzy o nim, co na jego osiągnięciu. Możemy na początku się spytać, ilu z nas trapi się w codzienności tego typu problemami. 

 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS