Konfrontacja chrześcijaństwa z islamem dokonuje się w młodym pokoleniu: młodzi katolicy nie potrafią przyznać się do swojej wiary, odpowiedzieć na pytania muzułmańskich rówieśników – pisze o. Andrzej Koprowski SJ.

Przyjeżdżając do Polski, słyszę skargi, że parafia wymaga od rodziców chrzestnych, aby byli praktykującymi katolikami. A przecież coraz trudniej o takich wśród zaprzyjaźnionych mieszkańców wielkich miast. Jak wyjść z impasu? 
 

Któregoś listopadowego dnia zadzwonił do mnie jeden z polskich biskupów diecezjalnych, bardzo zaangażowany apostolsko w swojej diecezji, mało „opukiwany” przez media, bo nie przypięto mu łatki ideologicznej. – Mamy sporo trudności z duszpasterstwem młodzieży. Pewnie i my coś zawaliliśmy – powiedział. Tego zaś dnia w Rzymie były trzy manifestacje młodzieży. Teoretycznie – przeciw finansowym restrykcjom rządu dla systemu oświaty. W rzeczywistości dwie z nich skończyły się „mordobiciem”, mimo prewencji policji. Jednej nadano tytuł „faszystowskiej”, drugiej „antyfaszystowskiej”; w ruch poszły pięści i co się tylko dało, by manifestować przewagę i wyrazić emocje wzajemnej wrogości. 
 

Zagrożone pokolenie 

W Europie narasta kryzys więzi międzyludzkich i umiejętności rozmawiania, ale też różnienia się. Jakby znikł fundament, na którym się stoi, o który można się oprzeć, który daje poczucie sensu i tożsamości, identyfikacji samego siebie we wspólnocie; odniesienia dla wszelkiego wartościowania i budowania przyszłości. 
 

Można powiedzieć, że to problem społeczny, ale u podstaw sygnalizuje też brak czegoś w nas jako wspólnocie wiary. Trzeba go widzieć w całym skomplikowaniu sytuacji. Trwa jeszcze zwarcie ideologii i lobbingów z dalekosiężnym interesem społecznym i szansami przeżycia globalizującego się świata. Nie należy go chować „pod dywan”. 

Powoli opada pył. Naukowcy uznają, że zarodek jest człowiekiem. Zaczyna się dostrzegać dramatyczną bezsiłę systemu ubezpieczeń i grożący w związku z tym krach społeczny za 20-30 lat, a co za tym idzie – zagrożenie pokoju społecznego – gdy obecne pokolenie młodych, dziś pozbawionych możliwości pracy, bez płaconych składek (nie mówiąc o ich ciągłości) będzie wymagało pomocy. „Strukturalne bezrobocie” przestaje być zimną formułą, staje się widmem, które może uświadomić konieczność zmiany mechanizmów, stylu kultury życia europejskich społeczeństw. Nie jest to łatwe, ale trzeba „brać byka za rogi”...
 

Konfrontacja chrześcijaństwa z islamem 

dokonuje się w młodym pokoleniu: 

młodzi katolicy nie potrafią 

przyznać się do swojej chrześcijańskiej wiary, 

odpowiedzieć na pytania muzułmańskich rówieśników 
 

Narasta świadomość – czego przykładem może być Francja – krzywdy nadchodzącego pokolenia, gotowanej przez tendencje prawodawcze współczesności. Rozbija się małżeństwo zdolne do prokreacji i wychowania dzieci. Francuzi nie chcą krzywdzić dzieci. W listopadzie 2012 roku 17 000 burmistrzów i urzędników stanu cywilnego wyraziło sprzeciw wobec projektu redefinicji małżeństwa. W połowie listopada na ulicach wielu miast francuskich pojawiły się demonstracje, w Paryżu liczące blisko 200 000 osób. Największy sprzeciw budzi przyznanie prawa do adopcji parom homoseksualnym. „Aby zaspokoić aspiracje 2 proc. społeczeństwa, depcze się prawo dziecka do ojca i matki” – wołały transparenty. Ale i stawia się pytania: Jak będą reagować dzieci, kiedy w wieku 12-13 lat dowiedzą się, że ktoś dla nich wybrał taką sytuację? Jak spojrzeć na przyszłe problemy prawne, społeczne i psychologiczne – też w kategoriach praw człowieka – obecnych dzieci? Znamienny jest ponadwyznaniowy charakter francuskich protestów. Żydzi, katolicy, muzułmanie; organizacje prorodzinne, urzędnicy, stowarzyszenie osób zaadoptowanych – mamy pełen przekrój społeczeństwa. 
 

Lobbingi ekonomiczne i ideologiczne naciskają na rozwiązania forsujące „rewolucję kulturalną”, eliminację chrześcijaństwa z przestrzeni publicznej. Ale byłoby krótkowzrocznością widzieć zagrożenia tylko tam. 
 

Biskupi krajów Bliskiego Wschodu mówią o wzrastającej ilości młodych muzułmanów, którzy chcieliby przejść na chrześcijaństwo, ale sytuacja polityczna ich blokuje. Dla przeciwwagi – w krajach tradycyjnie chrześcijańskich, jak wspomniana już Francja – zauważa się, że młodzi katolicy wybierają islam.