Jezus był Żydem

Mówiąc o pokoju, używał słowa szalom, które nie ma odpowiednika w żadnym innym języku. Pinchas Lapide, żydowski teolog, tłumaczył, że szalom nie jest równoznaczne z rzymskim pojęciem pax romana.

Szalom oznacza integralną harmonię wewnętrzną człowieka, jego jasny stosunek do Boga, ludzi i świata. Szalom jest antytezą wszelkiego wewnętrznego rozdwojenia, rozbicia. Szalom oznacza więc dobre samopoczucie i zdrowie, spokój sumienia, szczęście, dobrobyt, stabilność, pogodę ducha, płodność w znaczeniu fizycznym i duchowym, sprawiedliwość pojmowaną jako świętość oraz świadomość, że także w dziedzinie polityki, przyrody i teologii panuje harmonia, wszystko jest, jak trzeba. Wszystkie wymienione elementy i jeszcze wiele innych to przejawy porządku zaplanowanego przez Boga.

Jezus, ukazując się swoim uczniom po zmartwychwstaniu, rozpoczynał każde spotkanie z nimi brzemiennym pozdrowieniem szalom. Nazywał szalom swoim pokojem; pokojem, którego świat dać nie może.

Pokój ludziom dobrej woli

Chrystus powierzył swój pokój ludziom dobrej woli; ludziom, którzy rozumieją, że prawdziwy pokój rodzi się w sercu człowieka i stanowi zobowiązanie wobec Boga - Jego dawcy.

Prawdziwy pokój jest darem Boga. Ludzie potrzebują Bożego pokoju bardziej niż powietrza i chleba powszedniego. Jezus przyszedł na świat, by ukazać bezsens podziałów, uprzedzeń, chciwości, upajania się władzą i kierowania się egoizmem.

Dar i zadanie

Pokój Chrystusa jest darem i zadaniem. Jego filarem jest przebaczenie win i zjednoczenie z miłością Boga Ojca. Komu Pan Bóg przebaczy jego winy, temu zapewnia pokój serca. Nie ma prawdziwego, wiarygodnego pokoju na świecie bez Boga. Prawdziwy pokój jest przede wszystkim wynikiem chwały oddawanej Bogu. Kto pragnie zaprowadzić trwały pokój bez Bożej chwały, trudzi się daremnie, co historia, zwłaszcza XX wieku, aż nadto wyraźnie pokazuje.

Przez pokój rozumie się na ogół czas, kiedy armaty milczą. Jednak prawdziwym źródłem zewnętrznego pokoju jest wewnętrzna kondycja człowieka - Chrystusowe zrozumienie sprawiedliwości, uczciwości, przyzwoitości i moralności, której nie motywuje wyłącznie ludzka przebiegłość, polityczna racja i dążenie do pomnażania wpływów, rozumiane jako panowanie nad innymi, kontrolowanie słabszych i dostęp do tanich surowców. Siódme błogosławieństwo jest twardym zobowiązaniem i ciężkim brzemieniem, którym Chrystus obarcza tych, którzy Mu zaufali.